PlainsPeak – Someone To Someone
P
Irabbagast Records
PlainsPeak is een nieuw kwartet van saxofonist Jon Irabagon waarmee hij een expliciet eerbetoon brengt aan Chicago, de stad waar hij opgroeide en terug woont. Zijn compagnons zijn trompettist Russ Johnson, contrabassist Clark Sommers en drummer Dana Hall. Het zijn drie muzikanten wiens pad hij kruiste in het verleden.
“One town that won’t let you down” staat te lezen op de binnenhoes. In een essay illustreert Irabagon waarom. Hij citeert daarbij zowel architecturale hoogstandjes en toeristische trekpleisters als culturele bakens waaronder jazzclubs The Green Mill en The Velvet Lounge. Natuurlijk passeren beroemde namen die een rechtstreekse link hebben met de “windy city” of “the city of broad shoulders” zoals Chicago ook al eens genoemd wordt. Onder hen Johnny Griffin, Von Freeman, Gene Ammons en Roscoe Mitchell.
Eerste opvallend kenmerk met zijn vorige album ‘Server Farm’ is dat de electronics achterwege blijven en dat het viertal zuiver akoestisch speelt zonder hulpmiddelen. De opener is meteen ook de titeltrack. Het kortste nummer op de cd (net geen vijf minuten) en aanvankelijk gedrenkt in een zwaarmoedig aura met Sommers die de boog hanteert. Halfweg haalt Hall dit alles overhoop door een solo terwijl de twee blazers al even kubistisch uit de hoek komen.
Nog wat meer blues in ‘Buggin’ the Bug’, zij het verwerkt in een soort mars en de vier die als een hecht team naar voor komen. New Orleans lijkt net als in de voorgaande track niet zo ver verwijderd. ‘Malört is My Shepherd’ klinkt aanvankelijk als een soundtrack voor “the morning after” bij iemand die zich de avond voordien te goed deed aan het fameuze drankje van dezelfde naam. Saxofonist en trompettist zijn de kwelduivels van dienst die alsmaar slinks blijven rondspoken. Chicago zonder pizza is evenmin denkbaar. Vandaar een titel als ‘At What Price Garlic’ en vier muzikale keukenpieten die diverse combinaties uitproberen. Gedurende elf minuten leidt dit tot een pittig en gelaagd resultaat.
In scherp contrast hiermee is de schrijnende ballad ‘Tiny Miracles (at a Funeral for a Friend)’. Afsluiter ‘The Pulseman’ is gebaseerd op een “walking bass” patroon met Irabagon en Johnson die elkaar nog eens extra het vuur aan de schenen leggen. Dat Sommers en Hall al jarenlang een doorwinterde ritmesectie vormen, wordt nog eens overduidelijk aangetoond. Vergeet vooral niet te luisteren naar de tien minutenlange “ghosttrack”, het eigenlijke hoogtepunt!
‘Someone To Someone’ is een conceptalbum maar dan van het betere soort. Meteen het zoveelste bewijs van Irabagon zijn veelzijdigheid. Uitgebracht als digipack met een aangepaste hoestekening van Jason Kutz.
© Georges Tonla Briquet
