Pauline Leblond: het Double Quartet, een uitdaging…

Na het prachtige concert tijdens Dinant Jazz 2025 van het Double Quartet + 2 van Pauline Leblond, een kort interview met de trompettiste en bugliste uit Nantes, die nu in België woont.


Wanneer ontstond het idee voor deze uitgebreide bezetting?

Het is een creatie die wij op Brosella in 2021 uitwerkten, een carte blanche die het festival me had aangeboden. Ik heb mijn dubbelkwartet opnieuw samengesteld en uitgebreid met twee gasten, Thimoté Lemaire en Mathieu Najean.

Waarom twee blazers toevoegen?

Laten we zeggen dat ik erg graag met sax en trombone speel, dat wil zeggen een ritmesectie en drie blazers vooraan. Bovendien ken ik Timothé en Mathieu heel goed, we delen een liefde voor swingmuziek, New Orleans, en we houden ook van samen improviseren.

Dat komt allemaal terug in het album. Je had het over een ‘reis’ in verband met deze muziek; ik ontdek er ook een filmische kant in…

Ja, dat heb ik vaak gehoord en ik beschouw het als een mooi compliment.

Ik zou zelfs zeggen dat ik in “Brassade” filmmuziek van Woody Allen hoor, een beetje old jazz in een modern jasje. Componeer je met beelden in uw hoofd?

Neen, ik hoor vooral een ballet van klanken, klankkleuren, ik zie geen beelden voor me.

Ik denk bijvoorbeeld aan een tekenfilm bij de eerste titel...

Ja, dat zie ik ook, maar dat gebeurt niet tijdens het componeren, het komt eerder in me op terwijl ik speel. Ik ben trouwens erg geïnteresseerd in filmmuziek, beelden, beweging, dat zou ik heel graag willen doen. Ook in mijn muziek zit iets tweeledig, iets voorbijgaand, iets grappigs. In “La Gavotte” bijvoorbeeld zit iets belachelijk, heel eenvoudig, ook barok; ik hou ervan om plezier te maken. Ook in “Snowflakes“...

Je voelt dat dit composities zijn die met plezier zijn gemaakt…

Ja, helemaal, en als ik er beelden bij zou moeten zetten, zou ik bijvoorbeeld een tekenfilm zien met een hond die valt... omkaderd door een beetje grappige muziek.

Je speelt het concert in dezelfde volgorde als het album…

Dat klopt helemaal, er zit een verhaal achter, er zijn de woorden van Pablo Neruda, je begrijpt de muziek met de woorden van Pablo Neruda. Er zit duidelijk een verhaal in, van het eerste tot het laatste nummer, een verhaal over vergeten. De titel van het album klinkt misschien vreemd, maar het is mijn muzikale verhaal over vergeten, en het zou geen zin hebben om de nummers in een andere volgorde te spelen.

Is het gedicht een beetje de drijvende kracht achter het album?

In ieder geval is hij degene die de titel van het album heeft bedacht; op een bepaald moment in mijn leven moest ik dingen verwerken en uiten, en zo is het gegaan, een verhaal met een begin en een einde.

Komt het idee van het Double Quartet voort uit de jazztraditie? Heb je bijvoorbeeld gedacht aan het Double Quartet van Max Roach?

Niet echt in de geschiedenis van de jazz. Dat heeft me in ieder geval niet geïnspireerd. Ik heb wel een klassieke muziekopleiding gevolgd, klassieke trompet, en ik heb compositielessen gevolgd aan het conservatorium van Nantes, lessen in barokcompositie. Dat heeft me erg beïnvloed, het ligt dicht bij de jazz taal, alleen de manier van spelen is anders, maar het materiaal lijkt erg op elkaar.

Ik heb me vooral laten inspireren door de klassieke kant, het strijkkwartet, ik wilde die formule met een jazz quartet; dat is niet eenvoudig, het is een akoestische uitdaging met de drums en de trompet; met strijkers gaat dat ook niet zo goed samen, de werkwijze is anders. Ik was dus vooral geïnteresseerd in de integratie van het strijkkwartet. Ik heb meer naar Haydn, Sjostakovitsj en Bartók geluisterd dan naar jazz quartets. Ik vond het erg leuk om alles wat deze muziek te bieden had te analyseren.

Een strijkkwartet laten klinken naast een trombone, een tenorsaxofoon en een trompet is nogal een uitdaging...

Het is moeilijk om het goed te laten klinken, moeilijk om iedereen te horen en slechte concertomstandigheden kunnen het concert en het plezier dat je eraan beleeft verpesten. Tijdens het concert staan we echt ver uit elkaar, maar ik heb echt genoten van het spelen met hen op deze prachtige locatie. Bovendien schrijf ik geen super eenvoudige nummers, iedereen in de band heeft zijn eigen kleine uitdagingen, je moet heel geconcentreerd zijn.

Als je in België met jazz bezig bent, heb je dan het gevoel dat je deel uitmaakt van een grote familie?

Het is zeker een kleiner land, dat is het eerste wat opvalt. Ik ben Française en heb ervoor gekozen om hierheen te komen. Ik voel me goed in de Belgische scene, die is gezellig en hartelijk.

Tekst © Jean-Pierre Goffin (vrije vertaling : Jos Demol)  -  foto’s © Didier Wagner
In samenwerking met JazzMania

BANDCAMP

Lees HIER de recensie