Marcel Powell: “Muziek zit in de familie”

De bijna broederlijke band tussen de gitarist en David Linx is voelbaar in het hele album, maar ook het familie-erfgoed dat Marcel Powell al in zijn eerste woorden aanhaalt:

“Mijn vader is vanaf het begin mijn leraar geweest, ik heb alles van hem geleerd.”

Hoe kwam David Linx dan in uw wereld terecht?

Ik heb David Linx in 2011 in Parijs ontmoet tijdens een concert ter ere van mijn vader, in het Théâtre L'Européen, waar ook Pierre Barouh aanwezig was. Mijn broer Philippe speelde die avond samen met David. Ze speelden een nummer van mijn vader, ”Canto de Yansa", dat niet tot zijn bekendste nummers behoort, maar dat grote indruk op mij had gemaakt. En nu staat het op ons album. David en ik hebben elkaar lang na dat concert in Parijs weer ontmoet en ik heb hem uitgenodigd om te komen jammen in de Duc des Lombards. Daar zijn we gaan praten over samenwerking.

En vandaag komt “Nosa” uit. Wie is deze persoon?

Dit is een nummer waarvan ik de muziek heb gecomponeerd samen met Gilson Peranzzetta, een zeer grote Braziliaanse pianist. De tekst van David kwam er later bij: het is het verhaal van een Nigeriaanse vrouw dat David beter kan vertellen dan ik... en dat staat in de tekst.

Het album begint op een vrij symbolische manier: twee composities van u die twee composities van uw vader omlijsten…

Mijn vader begeleidt me nog steeds, zelfs na zijn overlijden; in alle albums en alle concerten neem ik composities van Baden over. Het is bijna vanzelfsprekend geworden, ik herken mezelf erg in zijn liedjes.

Vier grote meesters van de Latijns-Amerikaanse muziek zijn ook aanwezig op het album…

Alles werd gedeeld tussen David, Henri Greindl en mij. We hebben een vergelijkbare smaak en Chico Buarque, Egberto Gismonti en Milton Nascimento zijn namen die vanzelf in onze gesprekken naar voren kwamen.

En de twee standards ?

Dat was een wens van mij. ‘Round Midnight’, ik heb nog steeds de versie van mijn vader in mijn hoofd, in duet met een contrabas; ik luister er al naar sinds ik heel jong was. En ik zag dat David dit nummer al had opgenomen, dus het was vanzelfsprekend dat het op het album zou komen.

En ook het nummer van Michel Legrand: mijn vader nam me op een dag mee naar een concert van Michel Legrand in Parijs in het “Petit Journal Montparnasse”, ik was dertien of veertien jaar oud. Ik was erg onder de indruk. Later ontmoette ik zijn zoon, Benjamin Legrand, met wie ik in Frankrijk concerten heb gespeeld.

Deze twee nummers maken echt deel uit van mijn muzikale vorming en staan al sinds jaar en dag in mijn geheugen gegrift. Op mijn negende begon ik met gitaarspelen en na een paar maanden stond ik al op het podium, dus het leren en het optreden kwamen bijna tegelijkertijd. En op dit album staan veel dingen die me al mijn hele leven begeleiden.

Aan het einde van het album staat een verrassing, een verborgen nummer “One Note Samba”: jullie hebben het gelach op de opname laten staan...

We houden van wat we doen. Het kan heel serieus zijn, maar ook ontspannen, je moet je op je gemak voelen. Dat hebben we geprobeerd te laten zien met het verborgen nummer. En “One Note Samba” speelde ik samen met mijn broer en mijn vader op het podium. “Baden Powell et ses enfants” was de naam van de groep die in 1992 voor het eerst optrad en daarna een internationale tournee maakte. “One Note Samba” maakt vanaf het begin deel uit van mijn opleiding. Je kunt zeggen dat dit nieuwe album de herinnering aan mijn muzikale opleiding bevat.

Tekst © Jean-Pierre Goffin (vrije vertaling: Jos Demol)  -  foto’s © Fernanda Nigro
In samenwerking met JazzMania

MOGNO MUSIC

Lees HIER de recensie