Guillaume Vierset: Jazz op zijn best!

Men zegt dat hij een rebel is... en dat verbergt hij niet. Guillaume Vierset wil de codes doorbreken en weer de juiste weg inslaan. Hier legt hij uit waarom... ontmoeting met een (zeer) innemende man!


Ik heb je interviews nog eens gelezen. Er wordt veel over je muziek gesproken, maar niet veel over jou... Wie ben je? Waar kom je vandaan?

Guillaume Vierset : Ik kom oorspronkelijk uit Huy. Als tiener ben ik naar Brussel verhuisd, waar ik bijna vijftien jaar heb gewoond, voordat ik me vestigde in een prachtig dorp, Orp-le-Grand, dat strategisch gelegen is, precies tussen Luik en Brussel.

En muzikaal gezien, wat waren je eerste emoties?

Guillaume Vierset : Mijn vader was countrygitarist. Ik kreeg een overdosis, het werd teveel...  Ik kan het niet meer horen! Mijn eerste muzikale emoties kwamen van The Beatles!

Je was nog niet geboren in de tijd van de Beatles! (hij is geboren in 1987)…

Guillaume Vierset : (lacht) Neen, maar ik had een 'best of' van The Beatles, 'One', die ik constant beluisterde!

We bevinden ons hier in een eerder 'pop'-omgeving, niet rock... Ik moet toegeven dat ik dacht dat je onafhankelijke rockbands zou opnoemen...

Guillaume Vierset : Neen, helemaal niet! Maar The Beatles hadden een heel breed publiek...

Heb je in je jeugd geen rockband gehad?

Guillaume Vierset : Ja, natuurlijk. Mijn eerste concert gaf ik op mijn dertiende, in het Cultureel Centrum van Marchin. Dat zal ik nooit vergeten. Tot mijn zestiende was ik zanger en gitarist in een rockband. Onze voorbeelden waren de Stones en de Beatles. Tegen het einde van de jaren negentig raakte ik geïnteresseerd in de muziek van die tijd, opkomende Engelse bands als Blur, Supergrass en The Vines. Al die bands waren zelf afstammelingen van de Beatles. Ik ben opgegroeid met die muziek. Met metal heb ik me nooit beziggehouden. Later raakte ik geïnteresseerd in bands uit de jaren zeventig: Genesis, Soft Machine, King Crimson, ...

Is het via groepen als Soft Machine dat je geïnteresseerd bent geraakt in jazz?

Guillaume Vierset : Neen, helemaal niet. Dat heb ik aan Miles Davis en “Kind of Blue” te danken. Ik ging vaak naar de Discobus (een mobiele mediatheek die met dit interview nogmaals zijn nut bewijst – NVDR). In die tijd was Alain Pierre mijn leraar klassieke gitaar aan de academie van Huy. Hij had me een lijst met platen gegeven die ik misschien leuk zou vinden. Daarop stond Keith Jarrett, Ralph Towner en 'Kind of Blue'. Jazz die voor mij toegankelijk was. Ik voelde in deze muziek een ongelooflijke vrijheid van spelen. Dat was nieuw voor mij. Zij waren mijn toegangspoort tot de jazz.

Vertel ons eens over die gitaarlessen…

Guillaume Vierset : Elf jaar klassieke gitaar aan de academie, daarna nog zeven jaar aan het conservatorium van Brussel...

Dit keer met de bedoeling om je volledig aan de jazz te wijden...

Guillaume Vierset : Ja, ik durf het vandaag wel te zeggen: ik moest 'genezen' van het conservatoriumonderwijs, een conservatieve opleiding met zijn onontkoombare codes. Ik werd er asociaal van. Ik bracht meer dan twaalf uur per dag door met gitaarspelen. Dat was het enige wat ik deed: lessen op het conservatorium, oefenen, jammen, naar mijn studentenkamer gaan... En zo ging dat jarenlang door. Ik heb als een gek gitaar gespeeld! Het opende deuren naar heel wat dingen, maar het heeft me ook veel tijd gekost om die periode van mijn leven te verwerken.

In de pers wordt vaak gesproken over je rebelse karakter... Ik neem aan dat je daar achter staat?

Guillaume Vierset : Absoluut! Ook al werd ik lange tijd geassocieerd met jazz en jazzstandards... die ik trouwens nog steeds speel! De standards en de bebop blijven de beste leerschool om te oefenen... Maar ik wilde me onderscheiden, een sound hebben die knalde! En dat vond ik niet in de standards. Die muziek was niets voor mij. Uiteindelijk begon mijn metamorfose dankzij COVID.

Je getuigenis in JazzMania was bijzonder ontroerend. We voelden dat je gedesillusioneerd was. Heb je een deel van de achterstand die je hoopte in te halen op het vlak van projecten en concerten kunnen inhalen?

Guillaume Vierset : Op het moment dat de pandemie uitbrak, bevond ik me in een periode van mijn leven als gitarist waarin alles goed ging. Ik stond op het punt om op tournee te gaan met Thyph Barrow en Sharko. Mijn album “Harvest” stond klaar om uit te komen. COVID heeft me de wind uit de zeilen genomen.

Om je vraag duidelijk te beantwoorden: neen! Niet alles is sindsdien weer terug, en de situatie is zelfs verslechterd... Aan de andere kant heeft de lockdown me van veel dingen genezen. In die periode heb ik me weer op mezelf kunnen concentreren en nadenken over wat ik echt als muzikant wil worden. Dat heeft me enorm geholpen en dat is wat ik vandaag de dag wil onthouden.

Laten we het dan eens hebben over de drie 'Guillaume's' die we inmiddels kennen. Om te beginnen het project “Harvest”. De geluidstexturen zijn vrij zacht. We horen een cello, een saxofoon, ...

Guillaume Vierset : Ja, het is een beetje het principe van akoestische muziek die ons terugvoert naar een bepaalde nostalgie, die ons confronteert met onze emoties. Ik had behoefte om het technische spel van de jazz te doorbreken. Met “Harvest” wilde ik luchtige muziek spelen, muziek die ademt, met ruimte, en toch ook een beetje improvisatie.

Is het in deze période dat je Nick Drake ontdekte ?

Guillaume Vierset : Ja, ik had net een mooie verzameling vinylplaten geërfd. Ik ontdekte Nick Drake tussen de stapel en was meteen verkocht. Folkmuziek maakt een beetje deel uit van mij. Ik waag er me zelfs een beetje aan met mijn nieuwe project IAMWILL, waarin ik mezelf blootgeef en tot het uiterste ga. Sindsdien heb ik “Harvest” een beetje opzij gezet, maar ik heb drie albums die uitgebracht zouden kunnen worden...

“Edges” is meer een rock project. Heeft Sharko je in die richting geduwd?

Guillaume Vierset : Neen, maar toen ik met hem speelde, voelde ik dat deze muziek me raakte. “Edges” heeft wilde ritmes, maar staat tegelijkertijd open voor improvisatie. Ik heb behoefte aan vrijheid in de muziek die ik speel. Dat is soms tegenstrijdig. Niemand gelooft me als ik zeg dat ik die vrijheid ook vind wanneer ik meer strakke nummers speel met Typh Barrow of Sharko. Ik heb ook meegewerkt aan projecten die niet bij me passen, zoals het LG Jazz Collective. Daar heb ik geen spijt van, want zo heb ik zeer complexe muziek en arrangementen kunnen schrijven.

Bevindt IAMWILL zich op het snijpunt van Edges en Harvest?

Guillaume Vierset : Ja, ongetwijfeld. Vreemd genoeg zijn de Spotify-luistercijfers van IAMWILL veel beter. Ik wil vrij blijven in mijn keuzes, maar ik wil ook wel een beetje gaan waar men mij verwacht, waar er respons is. Laten we eerlijk zijn, het is moeilijk om een project als Edges in de Federatie Wallonië/Brussel draaiende te houden. Het zou een project moeten zijn dat beter aansluit bij de verwachtingen van het Vlaamse publiek, maar de taalgrens is vrijwel ondoordringbaar. Daarom steek ik momenteel veel energie in IAMWILL, ik denk dat er deuren kunnen opengaan.

Komt er nog een vervolg op cd?

Guillaume Vierset : Het album is klaar en staat gepland voor begin 2027. Tegen die tijd zou er in de herfst een EP moeten uitkomen. Ik blijf schrijven voor dit project.

Zijn de teksten van Sharko ?

Guillaume Vierset : Deels schrijf ik ze zelf. Ik begin ze in het Frans te schrijven. Maar eigenlijk kan ik mijn andere projecten ook niet loslaten, ik heb behoefte om me muzikaal goed te voelen. De drie projecten vullen elkaar aan. Dat is mijn 'handtekening'. Misschien wordt dat wel mijn ondergang...

Laten we het hebben over je laatste album, uitgebracht in Edges-configuratie...

Guillaume Vierset : Edges… Ja, dat is belangrijk. Zonder Edges zou het moeilijk zijn. Het is een jaar werk geweest om de release in de Botanique voor te bereiden. Zonder uitzicht op optredens op festivals deze zomer. Ik zeg het je eerlijk: er is een probleem met de 'hokjes' bij programmeurs. Ze zeggen me dat het te rock of te jazz is, maar dat het geweldig is...

Je bent niet de eerste die me vertelt dat het momenteel moeilijk is om een concert te regelen in de Federatie Wallonië/Brussel...

Guillaume Vierset : Dat is de waarheid. Sinds het concert in de Botanique, voor een halfvolle zaal, is er niets meer gebeurd. Ik zou volgend jaar een tournee langs jazzclubs moeten kunnen doen, maar ik had op iets beters gehoopt. En toch ben ik nog nooit zo trots geweest op het uitbrengen van een album als “Morning Mr. Protocol”, nooit.!

Wie is trouwens die Mr. Protocol?

Guillaume Vierset : Het zijn de heren die elke ochtend opstaan om altijd hetzelfde te doen. Ik heb er een clip van gemaakt met Playmobil-poppetjes. Ze hebben geen ellebogen... Je kunt er ook in politieke zin over praten, zeker op dit moment. Eerlijk gezegd ben ik het zat om met Mr. Protocol om te gaan! Ik had graag in een wereld geleefd waar gezond verstand heerst. Maar dat is momenteel niet het geval. Aandacht en waarden zijn niet wat ze zouden moeten zijn. Met dit album probeer ik me daar met een zekere ironie tegen te verzetten. Als ik “Morning Mr. Protocol” schrijf, denk ik “tot ziens”.

Deze plaat, die op vinyl is uitgebracht, heb je duidelijk in tweeën gesplitst. Twee kanten: een lichtere kant en een agressievere kant in de zin van 'punk', met alle bijbehorende codes.

Guillaume Vierset : Ja, de muziek wordt eerst ingehouden, tot het einde van kant B met “Fuck You Mr. Protocol”. Daarna laten we ons gaan... Die ironie komt in alle nummers terug: “Punk You”, “Punk Me”, ... Dit album is een scherpe kritiek op de huidige wereld.

En het eindigt met deze titel: “Thank You For Listening, Good Night, Lovers”…

Guillaume Vierset : Ik heb hard gewerkt om dit album uit te brengen, natuurlijk omdat ik wil dat mensen ernaar luisteren. Daarom heb ik deze titel gekozen. Als iemand me een compliment geeft over mijn muziek, raakt me dat diep. In 2025 wordt het moeilijk om als muzikant het vertrouwen te behouden. Complimenten zijn geweldig, maar als ik uiteindelijk maar de helft van de Botanique vol krijg en niemand het avontuur wil voortzetten, wordt het gewoon frustrerend.

De bezetting is anders, maar de instrumenten zijn hetzelfde gebleven…

Guillaume Vierset : De spirit is in ieder geval dezelfde. Voor het eerste album had ik twee internationale grootheden als Jim Black en Anders Christensen kunnen strikken. Toen ik hen destijds belde, zaten we midden in de coronacrisis. Ze hadden tijd over. Dat is nu niet meer het geval... En dan is er ook nog het financiële aspect... Je moet weten dat ik vandaag minder verdien met concerten dan tien jaar geleden! Aan de andere kant heb ik het geluk dat ik mag spelen met Teun Verbruggen, een apocalyptische drummer! En Dorian Dumont en Matteo Mazzù zijn ook niet slecht!

Hoe zou jij het woord 'punk' definiëren?

Guillaume Vierset : Voor mij is ‘punk’ een filosofie. Men heeft de neiging om het te reduceren tot muziek die wordt gespeeld door muzikanten die niet kunnen spelen... Dat is trouwens niet altijd onjuist. De Sex Pistols waren in ieder geval geen geweldige muzikanten. Wat ik leuk vind aan deze muziek is dat ze provocerend is, dat ze codes heeft doorbroken. En dan is er ook nog de houding...

Maar let op, Edges is ook geen punk. Ook al is het op het podium compact, intens en gespannen... En loopt het soms helemaal uit de hand! Op een dag zei een toeschouwer dat we slopende jazz speelden... Dat vind ik geweldig! Er bestaat niet veel jazz zoals dat!

Interview © Yves Tassin 2025 (vrije vertaling: Jos Demol) -  foto’s © Jean Schoubs
In samenwerking met JazzMania

Edges - Morning Mr. Protocol
Igloo Records

Lees hier de recensie van Georges Tonla Briquet

Website Guillaume Vierset
BANDCAMP

Edges LIVE 2025:
26.09 : Rockerill Charleroi
27.09 : Reflektor Liège