Eosine : Elena & the boys…

Voorafgaande opmerking: dit interview werd afgenomen bij de release van de EP “Liminal” in oktober 2024 en geeft een goed beeld van de dynamiek binnen de band. Een aankondiging van Elena Lacroix, frontvrouw van de band, op sociale media laat echter nieuwe ontwikkelingen en veranderingen binnen Eosine vermoeden. We zullen alle informatie die veelbelovend lijkt, zeker delen. (Noot van de redactie)

We ontmoetten de band tijdens hun party in de Brusselse Botanique ter gelegenheid van de release van hun EP “Liminal”. Het is niet de eerste keer dat we hen interviewen, maar deze release is een mijlpaal in de prille carrière van de Luikse band. Het is meer dan een gewone ommekeer, want ze hebben deze stap met veel energie en vastberadenheid gezet. Als je naar de plaat luistert, hoor je dat het jeugdige enthousiasme al plaats maakt voor een meer beheerste, zelfverzekerde kracht.

Nu alle opwinding en drukte rond deze release is weggeëbd, is het tijd om jullie dit interview te presenteren om jullie, indien dat nog niet gebeurde, te overtuigen om eens te luisteren naar de nieuwste EP van Eosine, “Liminal”.

Eosine - Liminal EP
Mayway

Allereerst gefeliciteerd met de release van jullie allereerste EP op vinyl. Dat moet gevierd worden! En wat is er nu beter dan een release party in de Botanique? Even terug in de tijd. 2020 in het Cultureel Centrum van Huy voor de Fêtes de la Fédération Wallonie-Bruxelles, georganiseerd door het Atelier Rock de Huy tijdens een moeilijke periode, net na de lockdowns. Pat [St Rem], de programmeur, kondigt The K., Alain Pire Experience en een kleine groep aan die toen nog onbekend was bij het grote publiek: Eosine. Behalve ik, want ik kende ze. Ik ken tenminste de vader van de zangeres en ik ben benieuwd wat deze jonge band te bieden heeft. En dan worden we allemaal verrast door een bijzonder inspirerende muziekwereld. Ik moet toegeven dat... Pat het gezegd had, verdorie! [running gag van Pat op Facebook]

Elena Lacroix : Het is interessant om terug te kijken op wat er in 2020 is gebeurd, op onze muzikale wereld en waar we vandaan komen, want deze is behoorlijk veranderd, zowel wat we beluisteren als wat we in onze composities weergeven.

In het begin lieten mijn ouders me natuurlijk veel shoegaze en dream-pop horen (wat een verrassing! NVDR) en ik vond muziek waarmee ik mezelf kon uitdrukken, omdat je daarvoor geen speciale techniek nodig hebt. Je kunt enorm veel emoties overbrengen zonder enige techniek, maar het heeft veel meer impact dan bij mensen die veel techniek hebben en daar volop gebruik van maken. Dat contrast vond ik interessant en het principe van shoegaze hielp me met de beslissing dat ik met muziek zou beginnen. Daarna ontmoette ik steeds meer mensen uit de lokale scene, ging ik naar veel concerten en dat opende me voor muziek die misschien meer vanuit het hart kwam, omdat dat me het meest raakte op het podium. Van daaruit raakte ik meer geïnteresseerd in de postpunk, post-hardcore, metal, doom... en ook veel klassieke muziek, want eigenlijk besef ik dat wat me het meest raakt, de muziek die me het meest ontroert, en dan heb ik het niet over de muziek die ik beluister om mezelf op te peppen voor een optreden, maar de muziek die me diep in mijn ziel raakt, barokmuziek, ambient of experimentele muziek is. Het is heel rustige muziek, maar met iets rauws, iets gekweld, maar in wezen is het geen rock.

Het draait allemaal om de intensiteit. Het is niet omdat muziek rustig is, dat ze niet intens is…

Elena Lacroix : Precies, het is een andere manier om naar dingen te kijken.

Het is een andere kracht dan snelheid of geluidssterkte...

Elena Lacroix : Ja, dat klopt, er is een grote evolutie in de invloeden van Eosine en op dit moment zit ik daar helemaal in. Ik heb alles wat met postpunk en post-hardcore te maken heeft om me te motiveren voordat ik naar een concert ga of gewoon om dingen te doen, en als ik inspiratie zoek of ergens mee in resonantie wil komen, heb ik alles wat meer klassiek of experimenteel is, of zelfs alles wat artrock, artpop is, zelfs meer dan pop. Uiteindelijk zijn het dingen die niet echt iets te maken hebben met wat je in eerste instantie bij Eosine zou verwachten, ook al zijn alle invloeden erin terug te vinden, maar op papier is dat niet wat het is.

Terug naar 2020, naar het Cultureel Centrum van Huy, waar ik door Atelier Rock de Huy was ingehuurd om foto's te maken van de concerten van de Fêtes de la Fédération Wallonie-Bruxelles! Ik heb jullie dus zien optreden tijdens jullie ALLEREERSTE CONCERT! En dankzij deze samenwerking met Court-Circuit heb ik ook verslag mogen doen van ... de Concours-Circuit, die jullie natuurlijk kennen omdat jullie die gewonnen hebben! Maar om terug te komen op dat concert: je hebt daar nog iemand ontmoet, want Pat was niet de enige die avond! (Lacht)

Elena Lacroix : Ja! Ik kwam een zekere meneer Sébastien Von Landau tegen! Het is best grappig, want aanvankelijk zou niet The K. spelen, maar Ends, maar hun drummer had positief getest op COVID, dus heeft The K. hen vervangen. Het was ons allereerste optreden, we waren VERSCHRIKKELIJK, maar blijkbaar sprak het Seb aan, die daar toevallig was, maar ook lid is van JauneOrange.

Na het optreden vroeg hij ons hoe lang we al optraden, waarop we antwoordden: “40 minuten”. Na onze tournee van 40 minuten zijn we dus bij het collectief JauneOrange gekomen. We hebben bij hen twee platen uitgebracht (de singles “Antares” en “Ciaràn” in 2021 en 2022). We hebben er ongeveer drie jaar deel van uitgemaakt. Eigenlijk zijn we nooit alleen geweest. Vanaf ons eerste concert werden we door JauneOrange meegezogen.

En dus drie jaar werk, drie jaar optredens hier en daar, met toch een aantal mooie voorprogramma's. We noemen bijvoorbeeld de Psychotic Monks, een prachtig visitekaartje, de Chevaliers Surprise, en nog veel meer, en dan, twee jaar geleden, hier [in de Botanique], een totale overrompeling, een echte hold-up tijdens de finale van de Concours-Circuit, jullie hebben alles gewonnen!

Elena Lacroix : Een moment vol contrasten, tussen vreugde en het meest gênante moment van mijn leven.

Ik kan je vertellen dat sommigen teleurgesteld waren na de prijsuitreiking. Maar goed! Na deze briljant gewonnen Concours-Circuit hebben jullie een moeilijke periode doorgemaakt. Dat hoort bij de kwetsbaarheid van jonge bands, waarin de ambities van de leden soms uiteenlopen. Ik doel hier natuurlijk op het vertrek van Julia en de komst van Dima op gitaar!

Dima Fontaine : Bonjour bonjour !

Elena Lacroix : Dima, die eigenlijk alleen maar een ‘B’-gitarist zou zijn, maar in Eosine word je als ‘B’ automatisch ‘A’, dat is onvermijdelijk.

Guillaume Van Ngoc. : Hoezo ? (lacht)

Het is officieel, je bent bassist “A”. Je kunt nu je gage verhogen! (Gelach) Elena, heeft de komst van Dima in de band een echte impuls gegeven aan je artistieke creativiteit? Had je het gevoel dat er iets loskwam? Alsof er een materiële en technische beperking wegviel en er meer ruimte vrij kwam voor artisticiteit en creativiteit?

Elena Lacroix : Dat is zeker, ik denk bijvoorbeeld aan bepaalde nummers zoals dat waarmee we vanavond afsloten, een nummer dat we nog niet hebben uitgebracht... Ik denk dat we ons veel hebben kunnen permitteren, en aangezien de twee hoofdstemmen nu erg stabiel zijn, hebben we er nog twee kunnen toevoegen, dus zingen we met z'n vieren. En we hebben veel gitaarpartijen toegevoegd. Dima, jij componeert toch ook een beetje, en soms neem je het initiatief op de leadgitaar, en dat zijn dingen die nog vrij nieuw zijn. Het voegt iets toe, al was het maar de mogelijkheid om te interpreteren wat ik heb geschreven, maar ook om nieuwe dingen te componeren, nieuwe harmonieën die er nog niet waren, dus ja, het voegt zeker veel toe. Zowel wat betreft stabiliteit als voor de twee anderen, wat betreft de nummers die nu worden gespeeld, dat is duidelijk.

Dima Fontaine : Afgezien van het creatieve aspect, hadden we het er al over toen we elkaar tegenkwamen in B3 in Luik [voor de Nuits Indé - NVDR]. Ik geloof dat het de eerste keer was dat je ons samen zag spelen, en je zei me dat je Elena veel vrijer vond dan vroeger. Ik denk dat het echt een mentale last minder is. Ik wil niemand bekritiseren, maar het feit dat je je niet voortdurend zorgen hoeft te maken over het zingen, de gitaar, of het wel goed gaat, is een last minder, je bent vrijer in je hoofd.

Dat was te voelen en vooral te horen, vandaar mijn vraag...

Dima Fontaine : Het is belangrijk om te weten dat we elkaar tijdens een concert allemaal kunnen vertrouwen. Dat geeft een vrijheid en een lichtheid waardoor we ons ook op andere dingen kunnen concentreren, op andere aspecten van onze performance.

Elena Lacroix : Vooral omdat de muziek die we nu maken nog veel intenser is dan vroeger. De nieuwe nummers die we vanavond gaan spelen zijn echt veel donkerder, ze vragen veel meer energie en volledige toewijding aan de muziek, al was het maar op het vlak van de energiecirculatie. Dat is eigenlijk wat het nu is, we kunnen ons concentreren op de energie en dat is echt heel belangrijk.

Nog een nieuwe aanwinst in de line-up, de bassist. Heb jij al de kans gehad om je steentje bij te dragen?

Elena Lacroix : Oh ja !

Guillaume Van Ngoc. : Ik kwam eind april bij het project, omdat ik Brieuc verving. Het was eigenlijk een tijdelijke situatie, ik was de beroemde ‘B’ totdat er een ‘A’ gevonden was, dus eigenlijk hetzelfde verhaal als Dima. Het bleek dat Elena en ik allebei een bijzonder moeilijke periode in ons leven hadden in april en mei, en daardoor hebben we ook een beetje op een ‘snelle’ manier een band opgebouwd. We zagen elkaar de hele tijd omdat we volgens mij allebei behoefte hadden om te praten, en uiteindelijk was muziek voor ons allebei een soort remedie.

Elena Lacroix : Onze relatie is ontstaan uit het vertrouwen dat we in elkaar moesten hebben, we moesten elkaar in twee dagen tijd vertrouwen! Dus moesten we natuurlijk een aantal dingen regelen, bijvoorbeeld een super efficiënte communicatie, zowel op muzikaal als emotioneel vlak, waardoor we ook heel goed met elkaar kunnen opschieten.

Guillaume Van Ngoc. : Ook dankzij het feit dat Elena had gezongen op een nummer voor een van de projecten waar ik eerder bij betrokken was, en om organisatorische redenen kon Elena niet alleen een uurtje langskomen om haar werk te doen, dus brachten we de dag samen bij mij thuis door, en toen merkten we dat we het heel goed met elkaar konden vinden. Dat was een beetje het begin van onze relatie.

Elena Lacroix : Ja, het klikte meteen.

Het is door ‘menselijke’ momenten te beleven dat je een band opbouwt, en het is veel intenser en rijker om een emotioneel avontuur te beleven dan alleen een muzikaal avontuur...

Guillaume Van Ngoc. : Dat klopt, en dat geldt des te meer voor Eosine, die muziek maakt als een soort uitlaatklep, bijna als een dagboek. Het is een plek, of een medium. Je voelt iets, en dat leg je daar neer...

Elena Lacroix : En dat is trouwens volstrekt onbegrijpelijk!

Guillaume Van Ngoc. : Maar dat is voor jou in het begin waarschijnlijk begrijpelijk, en uiteindelijk wordt het voor ons allemaal duidelijk, en zo werkt de magie...

Elena Lacroix : We moeten eigenlijk wel weten waar de liedjes over gaan. We moeten erover praten, ik moet mezelf blootgeven, mezelf openstellen voor anderen, en anderen moeten luisteren en, als ze zich er niet in herkennen, het op zijn minst interpreteren, en dat vergt veel communicatie, empathie en vertrouwen om jezelf zo bloot te geven.

Guillaume Van Ngoc. : Het zijn veel ‘meta’-gesprekken, vergelijkingen, verwijzingen. Afgezien van de technische kant van de muziek, als je daar bent om een herinnering te koesteren, iets wat je hebt meegemaakt, iets wat je na aan het hart ligt, als je dat niet begrijpt, als je dat niet omarmt, dan denk ik dat je al snel naast de kwestie zit.

Jullie maken muziek die meer vereist dan een oppervlakkige interpretatie en beleving, het komt van diep, het is heel visceraal. Ik hoop dat je komst naar de band evenveel zal bijdragen als die van Dima, want ik heb de ontwikkeling van de band vanaf het begin meegemaakt en die is indrukwekkend… Ook op het vlak van productie hebben jullie het geluk gehad om te werken met producers met een indrukwekkende reputatie, zoals Mark Gardener en Remy Lebbos. Hoe heb je zulke mensen ontmoet?

Elena Lacroix : Mark Gardener, dat is echt een grappig verhaal. Benja, vertel eens over Mark Gardener!

Benjamin Franssen : Ik kan me vergissen, maar het idee is grappig. Je moet weten dat ik op de allereerste plaat van Eosine niet de drummer was. Dat was Jerôme Danthinne. De dag voor we deze EP gingen opnemen, brak ik mijn pols toen ik aan het dollen was bij de scouts. Jerôme was de drummer van Mark, dus stuurde hij hem de tracks zonder er veel over te zeggen, en Mark zei: “Ja, oké!” En zo werd de tweede plaat gemixt door Mark.

Elena Lacroix : En hij is echt een geweldig persoon, heel bescheiden. Onze gesprekken verliepen heel vlot, helemaal niet paternalistisch, terwijl hij bijna een muziekstijl heeft uitgevonden. Het was echt een geweldige ervaring, hij reageert heel snel en is heel aardig! En Rémy hebben we te danken aan onze manager.

Hoeveel keer traden jullie op in de Botanique (Bota)?

Elena Lacroix : Het is mijn zevende keer. Is het ook jouw zevende?

Benjamin Franssen : Ja.

Elena Lacroix : En jij ?

Dima Fontaine : Het is mijn derde, mijn tweede met Eosine.

Guillaume Van Ngoc. : Van mij is het de vierde.

Het is best cool om te zeggen dat de plek waar we het meest hebben gespeeld, de Bota is…

Elena Lacroix : Het was de eerste keer dat we headliner waren, we hadden alleen maar in het voorprogramma gespeeld of meegedaan aan de Concours-Circuit met andere bands.

Hoe voelt het om een voorprogramma te hebben in plaats van een voorprogramma te doen?

Elena Lacroix : Dat is geweldig! Een voorprogramma hebben betekent heel veel, want we hebben het zelf uitgekozen.

Dat was het tweede deel van de vraag, en dus kreeg u een soort carte blanche?

Elena Lacroix : Ten eerste dachten we dat het voor een kleine band echt geweldig is om in het voorprogramma te spelen in de Bota, dus wilden we dat voorstellen aan iemand die we graag wilden helpen, iemand aan wie we op een bepaalde manier iets terug konden doen.

Ten tweede geeft een voorprogramma ook een sleutel tot je muziek.

Het heeft ons ook geholpen om onze jonge, dynamische en ‘weirdo’-kant te definiëren, want ik denk dat we hier allemaal weirdo's zijn. We wilden ook een soort veilige plek bieden voor andere weirdo's zoals wij. De twee concerten en de twee voorprogramma's die eraan komen (in de Bota en de Reflektor - NVDR) weerspiegelen dat echt. Het geeft eindelijk zichtbaarheid aan de voorprogramma's, aan de zalen, ons label en ook aan het publiek. En het omgekeerde is ook waar, want wij hebben een heel ander publiek dan de voorprogramma's, en zo kunnen die verschillende mensen elkaar ontmoeten. Zo kunnen we onze muziek aan andere mensen laten horen. Neem nu Pyo, die heel veel jonge fans heeft die niet gewend zijn om naar concerten te gaan. Dat zijn dus twee heel verschillende fanbases.

Dat alles maakt het heel interessant om een voorprogramma te hebben. We hebben heel lang nagedacht over de keuze, maar hier is het eigenlijk vanzelfsprekend. En we hebben nog iets anders bedacht: we hebben slechte ervaringen gehad met headliners, zelfs heel slechte ervaringen met sommige headliners, en we wilden niet zo worden. We hebben onlangs een super positieve ervaring gehad met een headliner, Meltheads, het was ongelooflijk, ze zijn van onze leeftijd, en we beslisten dat we zoals hen willen zijn, we willen onze soundcheck eerder afronden, we willen van het podium af en het podium vrijmaken om hen de ruimte te geven, we willen met hen samenwerken en een coole headliner zijn!

Dat heeft ongetwijfeld ook te maken met jullie wortels in de onafhankelijke muziekscene…

Elena Lacroix : Dat is het wat de Meltheads ons zegden : “We hebben steun geboden, we zijn slecht behandeld, we willen niet zo zijn.”

Het is niet je eerste fysieke release, maar wel je eerste vinylplaat. Hoe voelt het om de plaat in handen te houden?

Elena Lacroix : Het is net als een karabijnhaak [op een klimwand]. Het is niet hetzelfde als een cd uitbrengen. Iedereen kan dat doen. Een vinylplaat is het ultieme.

Op deze EP voel je echt een overgang, we hadden het oude Eosine en nu hebben we het nieuwe Eosine, met een veel eerlijker elan en meer kracht. Wanneer hebben jullie besloten om een cover van “Digitaline” te maken en deze op de EP te zetten? We vinden trouwens drie covers bij de vier nummers van de EP…

Elena Lacroix : Ons label was helemaal weg van “Plant Healing” en ze wilden ook “Coraline” opnieuw uitbrengen. Maar dat heb ik geweigerd, omdat ik dat een belediging zou vinden voor de Waalse pers, die geweldig werk heeft geleverd met “Coraline”. Bovendien zagen we het nut niet in om ‘Kiràn’ of “Seashells” opnieuw uit te brengen. Na lange en vele discussies hebben we besloten om een hybride uit te brengen en hebben we alles opnieuw opgenomen.

Vanaf het begin hebben we geprobeerd om een marge te behouden tussen de opnames en de liveoptredens. We vonden dat de energie in de studio niet groter mocht zijn dan tijdens de liveoptredens, maar dat gebeurt eigenlijk nooit. Live speel je harder, je speelt sneller. Zelfs tussen de soundcheck en het optreden spelen we live harder. We hebben dus besloten om iets heel energiek, heel betrokken en heel live te spelen, maar wel geproducet, want ik haat domme, ruwe live opnames. We hebben dus “Plant Healing”, ‘Progeria’ en “Digitaline” opnieuw opgenomen, in een echte liveversie. Liveversies die eigenlijk waren gemaakt voor de finale van de Concours-Circuit en die heel goed hadden gewerkt, mensen waren er erg enthousiast over. Het heeft ons ook geholpen om het imago dat we in het begin hadden, van iets heel braafs, iets heel mama's/papa's, heel dream-pop, heel Cocteau Twins, enz. te doorbreken. Het was een soort startpunt voor een geheel nieuwe richting op het podium, waar nu inderdaad een heel uitgesproken, heel ‘frontale’ kant aan zit. Ik neem die plaats nu veel meer in, terwijl ik me vroeger achter de anderen of achter mijn instrument verschuilde. Nu probeer ik die plaats in te nemen, en ik denk dat het einde van “Digitaline” daar het begin van is.

Dima Fontaine : En als de studioversie al supergoed is, motiveert dat je om nog verder te gaan met de liveversies. Het idee van ruimte voor verbetering, maar dan nog verder. Als je de beats per minuut van een track verhoogt, kun je niet meer terug, je moet wel verder gaan.

Benjamin Franssen : “Digit” is hier de perfecte omschrijving. De liveversie is eenvoudig, twintig beats per minuut sneller dan de studioversie.

Het is dus geen soort plotselinge ingeving of een bevlieging, maar een echte nieuwe richting die de groep inslaat. Jullie gaan er harder tegenaan omdat jullie sowieso nog genoeg energie over hebben voor liveoptredens. Is het dan gedaan met shoegaze…

Elena Lacroix : De shoegaze is niet voorbij, neen !

Benjamin Franssen : We zijn voorbij de shoegaze. Je zou zelfs kunnen zeggen dat we post-shoegaze maken.

De overgang is perfect. Mijn volgende vraag, nog voordat ik het antwoord van Benja had gehoord, was: “Post-wat?”.

Elena Lacroix : Post-shoegaze, omdat we het idee van de reverb behouden, bepaalde klanken, maar de structuren en de houding zijn totaal anders, daar zitten we niet meer in! In shoegaze verstoppen we ons achter iets, je begrijpt de teksten niet echt goed, er is een kant die niet helemaal geaccepteerd wordt, vind ik.

In vergelijking met jullie muziek is shoegaze ook iets minder dynamisch, je weet niet altijd precies waar het heen gaat…

Elena Lacroix : Ja, precies, en de teksten zijn vaak heel contemplatief. Hier is geen sprake van contemplatie, het is scherp, bijna provocerend. We behouden in ieder geval de shoegaze-sound, we houden ervan als het groots wordt. Om al die redenen omschrijven we onszelf als post-shoegaze.

Oké, en wat is het plan nu? Wanneer komt het album uit? Wanneer komt het TWEEDE album uit?

Elena Lacroix : Het is klaar! Niet het tweede, maar het eerste! Vanavond spelen we enkele fragmenten. Best veel fragmenten trouwens. We gaan het opnemen en denken het eind dit jaar of begin 2026 uit te brengen. Maar het is klaar, en het komt uit bij Mayway. We zijn superblij.

Benjamin Franssen : We zijn gedreven, we leven voor dit project. Uiteindelijk bestaat de band in zijn huidige samenstelling nog maar een jaar, maar in totaal is dit al het derde jaar. We willen heel graag een album opnemen.

Is het de bedoeling om een nieuw album te maken of om EP's uit te brengen?

Elena Lacroix : NEE! Dat is een concept! Je hebt een volgorde, de nummers zijn gekozen, en als je het album in willekeurige volgorde beluistert, kom ik het terug halen! Met een EP heb je niet dat ‘object’-aspect, dat ‘alles’-aspect!

Zeg dat niet tegen mij, ik behoor tot de onverzettelijke die albums van begin tot eind beluisteren, omdat ze verhalen vertellen, het zijn werelden die zich voor je openen…

Elena Lacroix : Bovendien breng je in de praktijk voor een album bijvoorbeeld nooit je opener of closer uit. Bij een EP kan dat wel. Er is echt een verschil tussen die twee.

Nogmaals gefeliciteerd met alles, met het prachtige ontwerp van de EP... Bedankt Eosine voor dit moment, en tot vanavond! Ik kijk ernaar uit. Ga zo door…

Elena Lacroix : Ik heb mijn studie voor dit project gestopt, dat is zeker!

Interview en foto’s © Quentin Perot (vrije vertaling: Jos Demol)
In samenweking met JazzMania