The Milk Factory – Aula

T

W.E.R.F.

Het vervolg op het titelloze debuut duurt dubbel zo lang. Het luisterplezier is navenant.

De introductie laat je even misleidend verdwalen in een vederlicht bluessfeertje waarbij gitarist Edmund Lauret helemaal in de voetsporen treedt van Ruben Machtelinckx. Stilaan vervaagt het americana decor echter en beland je in een meer jazzgetinte wereld. De titel ‘Verrevan’ krijgt op die manier een (on)dubbelzinnige invulling. De zes van The Milk Factory kiezen duidelijk voor een semi-akoestische muziekbeleving en komen daar bij elk nummer verrassend goed mee weg. Soms bijna op bucolische wijze (‘Groef’), dan weer langzaam opbouwend naar een sensuele climax (‘Whistle Island’). Toch houden ze er evenzeer van om deze vreedzame gemeenschap af en toe eens even door elkaar te schudden, al kaderen ze dat mooi in en keren ze terug naar hun vertrouwde basis (‘Tref’, ‘Bunny’). Ze schuwen zelfs een vleugje klassieke kamermuziek niet (‘Aula’). Een nummer als ‘Gitaar 2’ roept een beeld op van dromerig surrealistische Magritte-wolkjes. Het Pink Floyd-universum is trouwens nooit ver weg (‘Schroom’!). Ze verlaten de luisteraar bij een fluwelen nachthemel getekend door helder fonkelende sterren.

De touch van Koen Gisen (die instond voor opname en mixing) past perfect bij deze esthetica die een muzikaal intimisme als voornaamste eigen stijlidioom naar voor plaatst en waarbij de gitaar fungeert als leidende vector der traagheid. Tevens een nieuw bewijs van de grote verscheidenheid die W.E.R.F. tegenwoordig aanbiedt.

© Georges Tonla Briquet

Musici:

Edmund Lauret: gitaar
Thijs Troch: piano
Jan Daelman: fluit
Viktor Perdieus: saxofoon
Kobe Boon: contrabas
Benjamin Elegheert: drums