Tassin & Steenaerts – Duality
T
Ramble Records
Na zijn soloplaten, trio-cd’s en uitstapjes richting rock met run SOFA, komt gitarist Julien Tassin aanzetten met een duo-album in gezelschap van nieuwe spitsbroeder Patrick Steenaerts.
Was Tassin op zoek naar andere mogelijkheden of ging het gewoonweg om een gelukkige samenloop van omstandigheden, deze opname met Patrick Steenaerts (Yevgueni, Kameel, Neeka)? “Na een eerste ontmoeting klikte het zo goed dat een vervolg ons logisch leek. Er kwamen nog enkele optredens en deze cd is hier het rapport van,” dixit Tassin.
Mediteren
Op de kunstzinnige hoesfoto lijkt het of de twee zitten te mediteren over hun volgende stap. “Dit beeld is een keuze van fotograaf Perry Schrijvers en vat onze werkwijze samen. We praten niet veel maar laten alles op ons afkomen. Door voldoende ruimte te laten voor improvisatie lukt dat makkelijk” gaat Tassin verder.
Om de titels te ontdekken vergt het aanvankelijk de nodige aandacht en focus. Nog een bewuste keuze is de aanvullende semi-cryptische hoestekst over tijdsbesef en aanvullende diepzinnige thema’s, eveneens van de fotograaf.
Rollenspel
Met twee gitaristen aan boord is het makkelijk te vervallen in het rollenspel van solist en begeleider. Niet bij deze heren, aldus Steenaerts. “We vullen elkaar aan zonder onderscheid te maken. De interactie gebeurt tussen gelijkgestemden. Het gebeurt natuurlijk al eens dat een van ons meer op de voorgrond komt maar dat is niet de regel, eerder de uitzondering.”
De melodie primeert
Uiteindelijk staan er tien nummers op ‘Duality’: vijf van Tassin, twee van Steenaerts, een bewerking van ‘Caroline, No’ (uit ‘Pet Sounds’ van The Beach Boys) plus nog een kleine verrassing. Met ‘Caroline’ is er aansluiting bij Tassin zijn voorliefde voor popmelodieën in klare lijn-stijl, alhoewel hier de americana-stempel overheerst zij het met lichte surf-accenten.
Haast onnodig toe te voegen dat voor het overige akoestische melodielijnen de rode draad vormen doorheen ‘Duality’. Daar voegt het duo wel minuscule details aan toe als versiering. ‘Compassion’ klinkt bijvoorbeeld als een arrangement voor een folk klassieker. De invloed van The Beatles is dan weer niet weg te cijferen uit ‘Für Gerlinde’ (dat tevens op ‘Barkas’ van Kameel staat). Ook de titeltrack past perfect in een rockrepertoire.
Ontwrichting en heiligschennis
‘Classico’ leunt onmiskenbaar aan bij ‘Tubular Bells’ van Mike Oldfield terwijl in ‘Distorted’ stijlbreuken en avant-gardistische trekjes ingelast worden. Die komen terug in ‘Chasm’ en het ontwrichtende ‘Les Pluies Noires’ dat Tassin schreef naar aanleiding van het hevige stormweer en de overstromingen van twee jaar terug.
Zoals hierboven vermeld, zit er ook nog een kleine verrassing tussen, namelijk ‘Gymnopédie No. 1’ van Erik Satie inclusief een clip opgenomen bij een knetterend haardvuur. Voor sommigen waarschijnlijk heiligschennis, voor deze twee een aanleiding om de onderliggende melodielijn te accentueren en verder uit te werken. Eindigen doen ze als twee filosofen die tevreden terugluisteren naar hun werk (‘Azur’).
Label en optredens
‘Duality’ verscheen bij het label en platform Ramble Records dat de focus legt op het uitbrengen en verdelen van speciale edities in beperkte oplage van wat ze zelf omschrijven als niche muziek. In de catalogus prijkt werk van onder meer Acid Mothers Temple, Albert Ayler en Alice Coltrane. Tassin kwam daar terecht toen hij op zoek was naar een label voor zijn soloplaat ‘Primitiv’.
Extra optredens waren er ondertussen al, waaronder een Time Out-sessie voor Radio 1 en een heel geslaagde passage in het Brusselse Charlier-museum (13.12.2022). Duidelijk was telkens hoe Tassin en Steenaerts elkaar naadloos aanvulden en zelfs af en toe eens verrasten. Inmiddels smeden ze al plannen voor verdere avonturen. “Misschien dat we op onze volgende plaat helemaal geen gitaar spelen,” voegt Steenaerts daaraan toe met een lachje.
Tekst © Georges Tonla Briquet - foto © Perry Schrijvers
