WDR Funkhausorchester & Wayne Marshall – Born To Play, Gershwin
W
CAvi-music
Liveopnamen en studiosessies uit de periode 2015-2019 van het WDR Funkhausorchester onder leiding van Wayne Marshall. Op het repertoire vooral werk van Gershwin en tevens van Paquito D’Rivera.
Het WDR Funkhausorchester (met standplaats in Keulen en opgericht onder de huidige vorm in 1947) is wat je kan noemen een polyvalent ensemble. Geef dit orkest partituren van jazz, opera, musicals, klassieke werken, filmscores of zelfs rap en dubstep, ze spelen het allemaal. Meer dan regelmatig nodigen ze solisten uit en werken ze eveneens samen met theatermakers en dansgezelschappen. De Britse pianist en orgelist Wayne Marshall had de eer het dirigeerstokje te hanteren vanaf het seizoen 2014-2015 tot dit jaar. Als afscheid werd een aantal gezamenlijke opnamen nu samengebracht onder de titel ‘Born To Play, Gershwin’.
Wayne Marshall en Gershwin, het is een verhaal dat dateert van toen de Brit acht jaar was en op de radio een concert met muziek van Gershwin hoorde. Een luistermoment dat de rest van zijn muzikaal leven bepaalde. Het leidde uiteindelijk tot zijn residentie bij het Duitse Funkhausorchester. Voordien had hij al meerdere malen nummers van de Amerikaanse componist onder handen genomen, live en op cd.
Gershwin componeerde ‘Rhapsody No. 2’ zeven jaar na ‘Rhapsody In Blue’. De invloeden zijn onmiskenbaar. De oorspronkelijke versie was trouwens bedoeld als een deel van de soundtrack voor ‘Delicious’ (1931), een van de eerste films met beelden in kleur. De titel was toen nog ‘Manhattan Rhapsody’, later zelfs ‘Rhapsody In Rivets’. In de uitvoering die we hier horen, behoudt Marshall de repetitieve en expliciete ritmepatronen. Je fantaseert er zo eigen film- en dansscènes bij. De tempoversnellingen vormen eveneens een essentieel onderdeel. Latijns-Amerikaanse accenten schemeren lichtjes door. Een stijlinvloed die Gershwin later nog zou gebruiken in onder meer ‘Cuban Overture’.
En zo komen we dan bij de tweede componist die hier aan bod komt, namelijk Paquito D’Rivera. Het arrangement voor de ‘Brazilian Fantasy’ komt van Daniel Freiberg die eveneens achter de piano zit tijdens dit concert. De man toerde trouwens jarenlang met D’Rivera. Meteen een ode aan drie Braziliaanse topcomponisten met telkens een werk van hen: Antonio Carlos Jobim (‘Corcovado' ), Jacob do Bandolim (‘Doce Di Coco’) en het meest swingende stuk van dit drieluik ‘Um A Zero’ (Pixinguinha & Benedito Lacerda). D’Rivera zelf schittert op klarinet terwijl Andy Miles de saxofonist van dienst is. Stijl en de kracht van een sterke melodie, daar draait het voornamelijk om. Ballroom dancing maar dan “hors categorie”. Nog meer van D’Rivera maar van een andere sessie is het speelse ‘The Elephant And The Clown’ met instrumenten die een hele reeks dierengeluiden nabootsen. Exotica voor groot orkest als het ware. De parallellen met Gershwin zijn wel opvallend.
Van Gershwin staat er nog een aantal ouvertures op het programma, geschreven voor Broadway- en Hollywoodproducties (‘Strike Up The Band’-1927, ‘Girl Crazy’-1930, ‘Of Thee I Sing’-1931). Soundtracks als een tijdmachine die je terugvoeren naar het Hollywood van de zwart-witfilms. En natuurlijk mocht ‘Rhapsody In Blue’ niet ontbreken. Net geen achttien minuten zweven in een Broadway decor met Wayne Marshall zelf achter de vleugel. De glissando intro blijft tijdloze muziek. Jazz? Reken maar! Die vraag is bij dergelijk materiaal trouwens totaal overbodig.
© Georges Tonla Briquet
