NΔbou - Hubert

N

Eigen beheer

Zo schuchter als ze het podium betrad in het fijne Brusselse café Roskam bijna twee jaar geleden met het kwartet dat ze in 2016 oprichtte en NΔbou doopte, zo gedecideerd is Nabou Claerhouts spel op haar debuut. Die bescheidenheid wordt nog meer in de verf gezet doordat ze op haar eigen website ‘Hubert’ omschrijft als een ep. Met zes nummers en ongeveer 40 minuten muziek doet ze nochtans niet beknopter dan ‘The Black Saint And The Sinner Lady’ of ‘Out To Lunch’.

Bovendien zijn trombonisten, ondanks hun vaak uitgesproken karakters, relatief zelden bandleader. Vrouwen al helemaal niet, met uitzondering van Carol Jarvis, die echter na zware gezondheidsissues nu precies toch meer inzet op sessie- en tourwerk met Michael Bublé, Seal en ander goed gezelschap. Zelf deed Nabou al ervaring op bij bigbands en grote namen als Dave Douglas, Dave Holland en Bert Joris. Met hun sound en stijl kon NΔbou echter even goed tot de Londense scene behoren van Nubya Garcia, Shabaka Hutchings en Theon Cross.

Al vanaf seconde één van ‘Manhunt’ heeft Nabou de luisteraar in haar greep met een funky rifje waar ze vervolgens afwisselend met gitarist Roeland Celis erg melodisch op soleert, geruggensteund door de strakke ritmesectie van drummer Mathias Vercammen en bassiste Trui Amerlinck. ‘Mind The Gap’ ligt wat in dezelfde lijn, met een hoofdrol voor Roeland Celis, maar de klank van gitaar en trombone vullen mekaar aan om zelfs als het ware in mekaar te verstrengelen tot een onontwarbaar samenspel dat naar het einde toe zo uit de fusion van de jaren ’70 had kunnen komen.

In ‘Components’, althans voor ondergetekende het hoogtepunt, eist Nabou zelf duidelijk de hoofdrol op met solopassages die virtuositeit uitstralen, gaande van melodisch gevoelig tot assertief en dominant. Hoewel ‘Not That Bad’ start met een twee en een halve minuut lange soundscape, behoort het eigenlijk ook wel tot de extravertere kant van deze plaat. Het titelnummer begint met een contrabassolo en legt de rustige ziel van de band bloot, maar vooral afsluiter ‘Greybeard’ brengt de luisteraar naar een andere, mistige wereld met heerlijke lange tweeklanken waarbij de pedaalnoten het geheel fond en iets melancholisch meegeven.

Mede door de coronaperikelen is dit opmerkelijke debuut te veel onder de radar gebleven. Eigenlijk schreeuwt ‘Hubert’ om meer gelijkaardige creativiteit en kunnen we niet wachten op de opvolger. Als alles goed gaat komt deze dit jaar nog.

© Olivier Verhelst

Musici:

Nabou Claerhouts, trombone
Roeland Celis, gitaar
Trui Amerlinck, contrabas
Mathias Vercammen, drums

https://www.nabouclaerhout.com/

https://soundcloud.com/user-770917372/hubert