Melanie De Biasio - Il Viaggio
M
PIAS
De lijst is lang van muzikanten die rondreizen op zoek naar hun roots. Op haar beurt ging Melanie De Biasio op pad en vertrok richting Italië. De reden: de grootouders emigreerden indertijd naar België. De eerste stop was een bergplaatsje in de Abruzzen waar ze een maand lang verbleef. Vandaar vervolgde ze richting Dolomieten en haar geboortedorp. Uiteindelijk mondden alle ervaringen uit in ‘Il Viaggio’ (de reis).
Het visuele aspect speelt steeds een grote rol bij De Biasio. De dubbel-cd is uitgebracht in een kunstzinnige uitvouwbare digipack. Twee foto’s sieren de hoes, een schaduwzijde van de muzikante en een vaag natuurlandschap. Aan de binnenkant een blauw getinte linkerzijde en een rood getinte rechterzijde met daartussen wat vergeelde foto’s en papieren. Het geheel ademt een poëtisch nostalgische sfeer uit. Het bijgevoegde cd-boekje in vaalgrijs bevat de (Italiaanse en Engelse) teksten, extra foto’s, technische gegevens plus uitgebreide informatie over het ontstaan van dit project.
Voor de muzikale uitwerking kreeg ze de steun en hulp van trouwe vennoot Pascal Paulus die tevens te horen is op toetsen, clavinet, Rhodes, Wurlitzer, gitaren en drums. Daarnaast waren er nog David Baron (Wurlitzer, mellotron, synthesizer, piano) en Rubin Kodheli (cello). Zelf zingt ze en speelt fluit en gitaar.
Spiritueel klinkende (kerk)zang gekoppeld aan natuurgeluiden en het relaas van een oude bergbewoner die ooit naar Marcinelle kwam om in de mijnen te werken, zetten de toon. Wat effecten en fluisterende sensuele zang op het geluid van een nagebootst treinritme transponeren alles stilaan naar het universum van De Biasio. Van bucolisch tot huiveringwekkend in enkele minuten. Het belooft een ontwrichtende reis te worden, even donker als ‘Blackened Cities’. De tocht gaat verder op de akoestische tonen van wat een “oud” lijkt met aansluitend het gitzwarte timbre van een cello en De Biasio die liefdevol in het Italiaans zingt over haar grootmoeder (‘Nonnarina’). Het is zweven in een pastorale schimmenwereld. ‘Il Vento’ sluit daar naadloos bij aan maar versterkt de neerwaartse spiraal richting een huiveringwekkend grensgebied boordevol verontrustende droombeelden (‘We Never Kneel To Pray’, ‘I’m Looking For’). Bohren & Der Club Of Gore is niet ver af. Totaal in contrast hiermee is het breekbare en onmiskenbaar Italiaans getinte ‘Mi Ricordo Di Te’ (ik herinner me jou). De soundscape van ‘Chiesa’ is de overstap naar een volgende sacrale luisterervaring waarbij de poorten van een magisch surrealistisch Hades opengezet worden. Eveneens onderkoeld is ‘Now Is Narrow’ dat de luisteraar op een onderliggende beat stilaan meevoert naar het einde van de tunnel met ‘San Liberatore’ als verlossende eindhalte.
Meteen de link naar deel twee, het traject dat begint met het twintig minutenlange ‘The Chaos Azure’, (deels) opgenomen in de San Liberatore kerk van Lettomanoppello (net als een aantal andere stukken) en baadt in een sfeer die het midden houdt tussen Gregoriaanse gezangen en deze van een groep als Daemonia Nymphe. De tekst hiervoor schreef ze in samenwerking met de Amerikaanse poëet en activist Gil Helmick terwijl ze de muziek componeerde samen met David Baron (Lenny Kravitz, Peter Murphy, David Byrne). Talrijke stijlelementen uit wat voorafging duiken op. ‘Alba’ is natuurlijk een rechtstreekse verwijzing naar het kunstenhuis annex rusthaven opgericht door De Biasio in Charleroi. Een etherische en hypnotiserende sfeerzetting van achttien minuten met de nodige zen-invloeden. Dat de cd opgedragen wordt aan David Sylvian zegt veel.
Na haar debuut ‘A Stomach Is Burning’ keerde De Biasio de rug naar jazz en creëerde ze cd na cd een onmiskenbaar persoonlijke sound. Het leverde haar internationale “renommé” op. Respect, vooral ook voor de recente oprichting van Alba (La Maison des Talents Partagés).
© Georges Tonla Briquet
Lees HIER de concertrecensie van 11/11/2023 in BOZAR
