Melanie De Biasio Live in BOZAR

Brussel , 11 november 2023

Hoe breng je een album als ‘Il Viaggio’ live? Onder de vorm van een totaalspektakel met beeldmateriaal en aangepaste lichtshow of heel sober met het accent op de inhoud? Melanie De Biasio opteerde voor een mixologie van beide.

Vogel- en dierengeluiden weergalmden op de achtergrond bij het betreden van de Henri Le Boeuf zaal. De bucolische setting uit de cd. Het podium zelf oogde sober: zwarte gordijnen en een decorelement dat een berglandschap moest voorstellen (nog een verwijzing naar de cd).

De muzikanten schreden omzichtig de scène op in het donker met in de verte de echo van een dwarsfluit. Melanie De Biasio verscheen als laatste, gehuld in zwart met een lange witte mantel. De priesteres die het hele ritueel verder met vaste hand zou leiden. Een eerste ononderbroken sfeerschepping van vijfentwintig minuten weerspiegelde perfect de cd. Een muisstille zaal tot de eerste ontlading met daverend applaus.

De tocht hervatte, hoofdzakelijk licht zwevend maar af en toe met gitarist Paulus als ingecalculeerde stoorzender. Pianist Pascal Mohy (ook al eens op dwarsfluit!), celliste Claire Goldfarb en drummer Antoine Pierre pasten zich telkens aan als ware kameleons. De Biasio zelf schakelde af en toe over van dwarsfluit naar gitaar.

En toen ging het even mis. ‘Mi Ricordo Di Te’, werd ontsierd door technische problemen. De Biasio vatte het zeer professioneel op met een kwinkslag maar van dan af was de magie toch wat gebroken. Het hypnotiserende effect, zo kenmerkend voor de sound van De Biasio, keerde weliswaar terug maar meer door ritme en volume. Na een uur hield de groep het voor gezien.

Slechts een schijnbeweging want in het daaropvolgende half uur had een uitverkochte BOZAR nog recht op een meer pop gedreven set. Een doordacht aansluiten bij haar vorig werk. Na een tweede staande ovatie was er nog de kers op de taart. Twee nummers om een andere zijde van De Biasio te illustreren. Eerst in duo met gitarist Paulus voor een bluesy en uiterst broos intermezzo waarna alle muzikanten zij aan zij stonden naast drummer Antoine Pierre met de zangeres gehurkt en geknield voor hen, haar eigen ‘We Never Kneel To Pray’ onderuithalend op die manier. Dit was het meest directe live moment. De groep beleefde er duidelijk plezier aan.

De gepaste apotheose van een avond die niet helemaal vlekkeloos verliep maar wel liet horen dat De Biasio haar status niet zomaar behaalde.

Tekst © Georges Tonla Briquet  -  foto’s © Hélène Many

Lees HIER de cd recensie