Handsome Couple - Handsome Couple

H

Umland Records 16

Drummer Simon Camatta en banjospeler St. Kirchhoff begonnen tijdens de dode momenten op hun werk bij het Bremense Theater akoestische en instrumentale hiphop te verzinnen. Gaandeweg ontwikkelde zich een repertoire, werden optredens op feestjes en vernissages georganiseerd, volgden festivals en liep het finaal helemaal uit de hand met deze cd.

Acht volwaardige nummers en twee niemendalletjes van minder dan een minuut lijken bij een eerste beluistering niet veel zaaks. Met een combinatie van drums en (viersnarige) tenorbanjo, aangevuld met hier en daar een effectje, is het natuurlijk minimalisme troef en lijkt het een vooral op een collectie formidabel goede backingtracks waar een stem, sax en/of koperblazer heerlijk verder op kunnen borduren.

De bedoeling van de 40 seconden van opener ‘Lol’ zal een raadsel blijven en ook het tweede nummer op de songlist, ‘Afterhour’ blijft te repetitief om in deze sobere bezetting zonder extra instrumenten te beklijven. Vanaf het oosterse klanken in ‘Noon’ breekt de ban echter en wordt de kracht duidelijk van deze minimalistische aanpak. Minder wordt meer, klampt zich vast in het gehoor.

‘Goetheplatz’ heeft alles weg van de leegte op een regenachtig plein nadat het laatste café de gordijnen heeft gesloten, een sfeer die even blijft hangen wanneer Kirchhoff zijn banjo met een strijkstok bespeelt in de intro van ‘Ein Paar’, om dan te ontwaken met een reggaeritme afgewisseld met een melodie. De nervositeit van ‘Espresso’ (een gepaste titel dus). Op het einde ontstaat er extra spanning door een ritmische wrijving tussen banjo en slagwerk, een techniek die ook in ‘Intercity’ even de bovenhand neemt. Tussendoor zijn er de andere flard, ‘Wg’, dat in tegenstelling tot de opener wel de aandacht kan vasthouden, en de nervositeit van het met een passende titel bedachte ‘Espresso’. ‘Ladidadi’ houdt de luisteraar in spanning voor wat volgt, maar het blijft wachten op Godot tot de afsluiter ‘Easy Way Out’ met iets tussen speelsheid en melancholie in langzaamaan naar een bescheiden climax groeit.

Dit kleinood groeit mettertijd uit tot een luisterervaring, die door de lichtheid rustgevend is, maar tegelijk niet loslaat. De originele stijl- en instrumentenkeuze versterkt dit alleen maar.

© Olivier Verhelst