Fabrice Moreau Quintet - Double Portrait

F

Unik Access

De eerste release onder eigen naam van de Franse drummer Fabrice Moreau die meteen zijn tweede passie, het schilderen, hieraan verbindt. Een dubbelportret van een en dezelfde creatieveling.

Alhoewel Fabrice al snel penseel ruilde voor drumsticks liet hij zijn eerste liefde niet los. Integendeel, het creatieproces verloopt bij hem meestal parallel. Zowel als schilder maar tevens in de rol van drummer is hij iemand die houdt van abstracte constructies, telkens met een welbepaalde ideeënwereld voor ogen die hij binnen een opgelegd kader uitwerkt. Dat het kader alsmaar van vorm verschilt, verhoogt het luister- en kijkplezier. Daarbij behoudt hij in beide disciplines de drang naar improviseren. Niet zo evident misschien voor iemand die jaren in de Franse pop- en rockscene actief was (Arthur H, Alain Souchon, Jean-Louis Aubert) maar duidelijk een juiste keuze. Dat ook artiesten als Bojan Z, Michel Portal en Eric Legnini op hem beroep deden, zegt genoeg.

‘Double Portrait’ is een cd die vakkundig opgebouwd is. De vijf muzikanten schrijden samen op gedempte toon vooruit en geven de luisteraar rustig de tijd om met elk van hen apart maar ook als groep, kennis te maken. Een introductie die haar doel niet mist. Je voelt dat hier de volgende vijftig minuten wat te beleven zal zijn.

Van bij het tweede nummer wordt het tempo opgevoerd en speelt alles zich af in de periferie van de hedendaagse jazz. Geen klaargestoomde formats maar een ononderbroken aanvoer van nieuwe invalshoeken en mogelijkheden die uitgetest worden. Met gastgitarist Nelson Veras die deze aanpak uitvergroot door een vingervlugge stijl die het midden houdt tussen de hyperkinetische capriolen van Marc Ducret en de meer gerichte uithalen van Gilad Hekselman. Beide saxofonisten hebben overigens goed geluisterd naar Chris Potter en Mark Turner. Moreau zelf is duidelijk geen “action painter” maar iemand die zich verdiept in zijn onderwerp en dat als een lyrisch artiest uitbeeldt. Mooie bonus in het geheel is dat Jozef Dumoulin plaatsnam achter de piano en zijn elektronica nog eens thuis liet.

Ze laten het heilige vuur langzaam en gecontroleerd uitdoven op het einde zodat je alle indrukken kan laten bezinken om wat later de replay knop in te duwen. Niet alleen muzikaal een hebbeding maar ook visueel door de schilderijen van Moreau bij elke titel.

© Georges Tonla Briquet

Musici:

Ricardo Izquierdo: tenorsaxofoon
Antonin-Tri Hoang: altsaxofoon, basklarinet
Jozef Dumoulin: piano
Matyas Szandai: contrabas
Fabrice Moreau: drums
+
Nelson Veras: gitaar

Live

14.07, Stéphane Kerecki Quartet feat. Fabrice Moreau, Brosella