MikMâäk - #2 (gtb)
M
Igloo
Zet je schrap voor het tweede buitenmaatse hoofdstuk in de saga van het zestienkoppige ensemble MikMâäk. “Een ongelooflijke bende muzikanten die zowel vlot partituren spelen als improviseren” dixit artistiek leider Laurent Blondiau.
Na het verschijnen van deel 1 (2015) volgden een aantal kleine personeelswissels wegens praktische redenen. Voor het repertoire betekende dat uiteindelijk geen aardverschuiving. Wel dat er voortaan, nog meer dan voordien, beroep kon gedaan worden op een grote pool van componisten. Zo waren het deze keer Fabian Fiorini, Samuel Ber, Laurent Blondiau, Pascal Rousseau, Yann Lecollaire en Guillaume Orti die materiaal aanleverden. Stuk voor stuk persoonlijkheden met eigen smaken en voorkeuren en toch klinkt ‘#2’ als een hecht geheel.
Als introductie voor ‘#2’ kunnen we eigenlijk rechtstreeks refereren naar The Twilight Zone: “You are about to enter another dimension. Next stop The MikMâäk Zone”. Niet dat we in een sciencefiction verhaal belanden maar wat Laurent Blondiau en C° hier samenbrengen, voert je toch naar een andere kosmos, zelfs voor wie een heel eclectische smaak heeft. Het is alsof ze alle geschreven wetten en taboes doorbreken, zij het met ankerpunten in het verleden. Denk bijvoorbeeld aan het ICP Orchestra. Ze verketteren dus geenszins wat vooraf ging. Integendeel, ze wenden dit aan om nieuwe horizonten te bereiken.
De cd opent met het zeventien minutenlange ‘The Ineffable Story of “Ronaldo Dumpt-y”” in negen episodes van Fabian Fiorini. Het lijkt meteen of je een parallelle wereld van Igor Stravinsky binnen tuimelt. Na de korte intro van de blazerssectie annex een tubasolo raakt alles al snel overbevolkt. Brussel op het spitsuur bij een klimaatbetoging, met dat verschil dat er volop beweging is en dat er concreet resultaat volgt. Na drie minuten is er een eerste kijk van buiten uit en volgt een speels interludium met fluit en piano tot het geheel weer in gang getrokken wordt en de mallemolen verder draait met nog een aantal helse solo’s en een rustgevend intermezzo dankzij een contrabasmoment.
‘Bumper Spacecraft’ begint met een sluipende trompet terwijl op de achtergrond een episch geluidsdecor voorbijschuift. Haast schroomvallig duiken bizarre contouren op gecreëerd door saxofoons. Een pianosolo introduceert een reeks expressionistische beelden gelicht uit een Murnau-film, met de hele bigband die nooit uit het gehoorveld verdwijnt. Het nummer deint uit zoals het begon, met een zacht glijdende trompet. ‘Yaçin’s Tune’ drijft aanvankelijk voort op een lome funky constructie gekoppeld aan een repetitieve omkadering tot ook hier weer alles bijna uit zijn voegen dreigt te barsten. Een kolkende rivier die nog net niet buiten haar oevers treedt. Dat in de heren ook een poëtische ziel schuilt, komt een paar keer tot uiting zoals bij de intro van ‘Discrétion Illuminant La Noire Nuée –Illuminations #1’. Geleidelijk aan worden alle losstaande stipjes onderling verbonden, zij het op meer gevleugelde manier en met minder alliteraties tot het geheel toch weer afstevent op een complete ontlading.
‘Éclat’ evolueert op eenzelfde gestage manier naar een verontrustende catharsis en dit met heuse R2D2-efecten. Dus toch wat sciencefiction. In ‘Guyana’ grijpt de saxofoonsectie haar kans om een steeds complexer labyrint te ontplooien. Minder “right in your face” dan wat voorafging maar toch weer getekend door een onderhuidse spanning. Met de afsluiter ‘Zgru’n’ stapt de ganse bende rustig naar de einder op weg naar een volgend avontuur.
Alhoewel er heel wat jazzelementen in ‘#2’ vervlochten zitten, leunt dit materiaal ook aan bij wat omschreven wordt als hedendaags klassiek. De scheidingslijn tussen improvisatie en partituur is daarbij moeilijk te onderscheiden. “Het zou spijtig zijn dat met een dergelijk aanbod van topmuzikanten we geen gebruik maken van uitgeschreven stukken. De improvisatiepassages zijn de bonussen. Het orkest is onderverdeeld in secties, elk met toegewezen motieven die regelmatig aangepast en gewijzigd worden. Noem het gerust een continu toepassen van revisited by MikMâäk” aldus Blondiau.
Ook opvallend is de imaginaire wereld die ontstaat bij beluistering. Dat Fabian Fiorini ondertussen mee de artistieke inhoud bepaalt van MikMâäk is daar natuurlijk niet vreemd aan. Hij componeert meer dan regelmatig de soundtrack voor diverse kunstendisciplines. Het uitgebreide en gevarieerde instrumentarium speelt hierbij eveneens een rol. Niet onbelangrijk voor de volle en toch scherpzinnige klanktaferelen was de rol van Vincent De Bast (X-Legged Sally, LABtrio, Urbex) die instond voor opname, mixing en mastering.
Wie boekt MikMâäk als huisorkest zoals Recyclart en Marni dit reeds deden zodat ze verder kunnen experimenteren en we geen vijf jaar meer moeten wachten op het vervolg?
© Georges Tonla Briquet
Musici:
Bart Maris, Jean Paul Estiévenart, Laurent Blondiau: trompetten
Frederik Heirman *, Pascal Rousseau, Adrien Lambinet: tuba’s, trombones
Guillaume Orti, Jeroen Van Herzeele, Bo Van der Werf, Grégoire Tirtiaux: saxofoons
Pierre Bernard, Quentin Manfroy: dwarsfluiten
Yann Lecollaire: klarinet
Fabian Fiorini: piano
Nathan Wouters: contrabas
Samuel Ber: drums
Live 2019:
23.10, 20.30, Recyclart (Brussel)
25.10, 25.15, Handelsbeurs (Gent)
* Tijdens de concerten vervangt Michel Massot Frederik Heirman
