João Almeida - Static II
J
Eigen beheer
Toen hier een kleine recensie verscheen van Solo Sessions *IIII van João Almeida, bood de trompettist via bandcamp ook al Static I aan. Weinig later verdubbelde de jongeling het aanbod met Static II en Live at Zaratan: Almeida, Lonberg-Holm, Pereira.
Laatstgenoemde documenteert de ‘eerste ontmoeting’ van João Almeida (trompet), João Lopes Pereira (drumstel) en Fred Lonberg-Holm (cello en elektronica).
De (anti-)cellist is in het trio de man met de ervaring en reputatie (Vandermark 5, Peter Brötzman Chicago Tentet). Op de twee tracks van hun concert hoor je jong en oud nu eens meer, dan wat minder overtuigend, verwikkeld in een aftastend spel. Begrijpelijkerwijs vind je er niet de telepathie bij van het gerenommeerde trio Ballister waar Lonberg-Holm deel van uitmaakt.
Static I is een heel andere uiting van solo met geluid omgaan dan wat João Almeida op Solo Sessions *IIII met trompet presenteert – en presteert. In dit geluidsexperiment heeft hij veldopnamen door de mangel gehaald (van time stretching and multiple EQuing). Je krijgt mee dat het van een nachtelijke wandeling komt en je weet het hele halve uur van de metalig klinkende ambient track, waarin weinig gebeurt, niet wat je hoort. Er is iets aan de gang in de nacht en het heeft iets machinaal.
Van Static II kan ik evengoed zeggen dat ik niet weet wat ik hoor. Ook hier is het elektronica waar João Almeida mee speelt, maar met Static I gooit hij het over een andere boeg. Wat “Exploring static movement through a virtual simulator of modular synthesis” ook moge betekenen, het eerste deel is hier sci-fi filmisch en voert je mee in een laboratorium van geluiden. Bij mij komt Movement I binnen als een dwingende luisterervaring. Niet een keer, maar bij elke beluistering.
Druppels vallen er met glasheldere klankkleur. Elke draai aan een knop, elke bocht in een buisje vertaalt zich in geluid. Enkele minuten gaat dat door als een logisch en rustig proces tot een volgende scène zich aandient. Kondigt iets zich aan, is de volgende fase niet zonder risico? Is de dreiging van een experiment dat ontspoort reëel? In een kritische benadering kan je dit afdoen als oude wijn in nieuwe zakken, maar een vernieuwde benadering van terugkerende uitdagingen is hier een passender beschrijving.
Houdt de eerste track het uiteindelijk speels, Movement II vangt meteen met een donkere sfeer aan. In de eerste 10’ hoor je, een beetje zoals bij Static I, weinig gebeuren, maar dan ontpopt zich uit de dreiging een aanzwengelende kracht…
Het is uiteindelijk aan het allerindividueelste oordeel van de luisteraar om uit te maken of een aanschaf het geld waard is. Bij Static II moet ik niet twijfelen. En wie weet blijkt achteraf die ‘eerste ontmoeting’ van Almeida, Lonberg-Holm, Pereira een historisch document, want schrijft João Almeida spoedig mee geschiedenis.
© Danny De Bock
