Jon Irabagon – Server Farm
J
Irabbagast Records
Saxofonist Jon Irabagon geeft op ‘Server Farm’ zijn visie over pro en contra van A.I.. Wees gerust, enkel de hoes is kunstmatig ontworpen. De muzikale uitwerking is volledig ambachtelijk, zij het met een wel heel bijzonder amalgaam van instrumenten.
Voor ‘Server Farm’ verzamelde Irabagon een nieuw” electro-acoustic” tienkoppig collectief om zich heen. Maken hiervan deel uit: Mazz Swift (viool, stem), Peter Evans (trompet, flugelhorn), Miles Okazaki (gitaar), Wendy Eisenberg (gitaar), Matt Mitchell (piano, Fender Rhodes, Prophet-6), Michael Formanek (contrabas), Chris Lightcap (bas), Dan Weiss (drums), Levy Lorenzo (kulintang, laptop, electronics, vibrafoon) en Jon Irabagon zelf (tenorsaxofoon, sopranino, effects). Een heuse supergroep zeg maar.
Een uur lang confronteren ze de luisteraar met een clash tussen virtueel en reëel, althans op papier. Wat uit de luidsprekers knalt, is een wel gerichte uppercut. De composities van Irabagon leunen aan bij wat Carla Bley deed op ‘Escalator Over The Hill’ maar ook fans van Zappa genieten gegarandeerd. Groots met boordevol details en tevens (gedeeltelijk) opgevat als een dubbel kwintet. Het grootste deel schreef Irabagon met deze specifieke muzikanten voor ogen. Hij ging daarbij als een menselijke A.I. aan de slag door elk hun discografie uit te pluizen en deze gegevens te implementeren in zijn partituren met dat verschil dat hij telkens genoeg ruimte overliet voor hun eigen bijdragen.
De juxtapositie van organisch (farm) en artificieel (server) werkte hij op die manier uit. De cd is opgebouwd in een crescendo verhaallijn, opgedeeld in vijf hoofdstukken (‘Colocation’, ‘Routers’, ‘Singularities’, ‘Graceful Exit’, Spy’). Elke track is getekend door een andere maar wel uitgekiende dynamiek. In het laatste nummer, met een tekst van Irabagon gezongen door Mazz Swift, bereikt de paranoia zijn hoogtepunt.
Een verbluffend meesterwerk en alvast een tip voor de eindejaarslijstjes.
© Georges Tonla Briquet
