Grand Picture Palace – Grand Picture Palace
G
W.E.R.F.
De link tussen Gavin Bryars, Horatius, een oude bioscoopzaal en jazz? Het nieuwste project van Anneleen Boehme, ergens op het snijpunt van klassiek en jazz maar noem het geen “third stream”.
Eerst waren er de Boehme Connections in Rataplan waarbij Boehme vrije hand kreeg om een aantal ideeën uit te proberen. Dit leidde rechtstreeks naar een carte Blanche op Jazz Middelheim 2019. In het pakket zat tevens Grand Picture Palace. Na de voorstelling hiervan in Park Den Brandt bood W.E.R.F. records haar haast blindelings een platencontract aan. Als officieel releasetijdstip staat 19 februari 2021 genoteerd. Er volgt een JazzLab tournee maar helaas niet op de geplande data. In afwachting is er de cd.
Het begint al meteen met een eerste schok, een a capella stukje dat klinkt als een mini-requiem gezongen door de groepsleden. Een adembenemend verrassingselement. De titel, ‘Carmina III.30’, en de zinsneden zijn ontleend aan een tekst van Horatius (‘Oden III, 30 Exegi momentum’) die zoveel betekent als “Hier ben ik en dit is mijn meesterwerk waardoor ik nimmer zal vergeten worden”. De daarop volgende bassolo (‘Gold Hill’) sluit daar naadloos bij aan. Het is Boehme haar statement dat zij heel wat eigenwijze visies heeft die ze zonder schroom presenteert onder de naam Grand Picture Palace.
Die naam zag de bassist staan op een half vervallen cinemagebouw tijdens een van haar zomerverblijven in Engeland. De link met filmbeelden is trouwens terug te vinden in de composities. Expliciet voorbeeld is het korte ‘Clotted Cream’, een heus cinematografisch stukje film noir dat de inleiding vormt voor een van de meest freewheeling nummers op de cd (‘Lucie’). Voordien hoorden we reeds een kleine suite met Oosterse invloeden, een sfeerbeeld van een trip naar Palestina (‘Ramallah’). ‘Vuurtoren’ is een onverbloemde ode aan Philip Glass en Gavin Bryars met diens ‘Jesus Blood Never Failed Me’ voorop. Dat Boehme tevens in haar persoonlijke discotheek Bryars zijn ‘By The Vaar’ heeft, uitgevoerd door Charlie Haden en het English Chamber Orchestra, verklaart veel, zo niet alles. Voeg daar nog een knipoog aan toe naar Rêve d’Éléphant (het hoekige en kubistische ‘Maryward’) en de impressionistische afsluiter met bas en cello (‘Harma’) en je hebt een idee van wat zoal op het programma staat bij Grand Picture Palace.
Door de gekende omstandigheden hadden de opnamen niet op de normale manier plaats. Strijkers en jazzmuzikanten werden apart ingeblikt. Nicolas Rombouts (zelf bassist, herinner u onder meer Dez Mona) zorgde voor de ideale mix en verleende het totaalgeluid nog een extra symfonische boost. Over heel de lijn een indrukwekkende “tour de force”, deze Grand Picture Palace, vrij van alle conventies maar opgebouwd rond eigen codes. Allemaal verpakt in felle kodachrome kleuren met een oude familiefoto op de hoes. Dat W.E.R.F. Records hiervoor zijn nek uitsteekt, zegt ook al genoeg. En nu maar aftellen naar die tournee.
© Georges Tonla Briquet
Musici:
Anneleen Boehme: contrabas
Rob Banken: basklarinet
Cedric De Lat: trompet
Berlinde Deman: tuba
Matthias De Waele: drums
Juno Kerstens: cello
Rhea Vanhellemont: altviool
Linde Verjans: viool
Laura Kennis: viool
