Jazz at Lincoln Center Orchestra with Wynton Marsalis

Bozar Brussel, 18 februari 2018

Het wonderkind Wynton Marsalis dat ooit bij de legendarische Art Blakey in de groep speelde, neemt sedert lange tijd een discutabele plek in de jazzgeschiedenis in. Met zijn puristische ideeën over jazz kan je hem een quasi reactionaire houding aanwrijven, omwille van zijn fantastische trompetspel in uitvoeringen van klassieke muziek en van traditionele jazz blijft hij bewonderenswaardig.

Om de muziek was het te doen in Bozar, waar Wynton Marsalis aantrad met zijn Lincoln Center Orchestra, een van de meest befaamde bigbands ter wereld. Op het programma stond Monk & More: arrangementen van stukken van Thelonious Monk, afgewisseld met composities die te linken zijn aan deze invloedrijke pianist. Daarbij greep Marsalis voornamelijk terug naar werk van Duke Ellington, volgens hem Monks grootste invloed. De grote verschillen tussen de beide pianisten belette niet dat het resulteerde in een samenhangende voorstelling. Daarin zat dan nog een bewerking van bassist Carlos Henriquez van Leonard Bernsteins “Dance at the Gym (Mambo)”, als niet al te lichtvoetig latin opzwepertje.

De set begon met “We See”van Monk en daarin kon de meesterlijke trompettist meteen schitteren. In zijn solo viel de perfecte articulatie op en het gemak waarmee hij varieert in volume en de warmte van zijn klanken. Zijn demonstratie werd meteen daarna toegejuicht en in het verloop van de avond kreeg elke solo van elke muzikant terecht applaus. In “The Mooche” van Ellington dat volgde bijvoorbeeld na fabuleuze klarinetklanken. Dit orkest telt werkelijk enkel leden die hun instrument bespelen met een opvallend mooie toon. Binnen hun idioom weten verschillenden onder hen bovendien van aanpakken als het om arrangeren gaat. De bewerkingen van de gekozen nummers kwamen van verschillende muzikanten in de bigband, die de ruimte om te soleren in de herschreven versies vaak toebedachten aan anderen in de band.

Van Monk en Ellington passeerden stukken uit verschillende perioden van hun carrière. De meer verrassende uitvoeringen kwamen uit het repertoire van Monk, want op “Epistrophy” na werden nummers gekozen waarvan je moeilijk of geen opnamen met bigband zal vinden. “Stuffy Turkey”, “Light Blue”, “Humph” behielden een Monk-gehalte in versies die aansloten bij de stukken van Ellington die sowieso voor orkesten geschreven waren. Ook die kregen een eigen invulling, op “Mood Indigo” na dat naar een oorspronkelijk arrangement werd nagespeeld. De meest eigentijdse noot werd geserveerd in “Epistrophy” dat bij reggae ging aanleunen.

Voor het visuele plezier waren er behalve de beweeglijk op zijn stoel draaiende bandleider natuurlijk solisten die opstonden of vooraan gingen plaats nemen, maar ook een verrassing toen saxofonist Dan Block werd verzocht om op het podium te komen. Die kwam dan mankend het orkest vervoegen om een vloeiende solo ten beste te geven. In de bisnummers die voorzien waren - na de staande ovatie van de uitverkochte zaal - mocht het rijtje trompettisten nog eens hard schitteren in odes aan Cootie Williams en Louis Armstrong. Goede ouderwetse jazz live kan nog altijd een belevenis zijn.

Tekst © Danny De Bock – foto’s © Geert Vandepoele
Verschijnt eveneens op draaiomjeoren.com

JAZZ AT LINCOLN CENTER ORCHESTRA WITH WYNTON MARSALIS

KENNY RAMPTON, MARCUS PRINTUP & RYAN KISOR, trompet
CHRIS CRENSHAW, VINCENT GARDNER & ELLIOT MASON, trombone
TED NASH, saxofoon, klarinet & fluit
VICTOR GOINES, WALTER BLANDING, SHERMAN IRBY & PAUL NEDZELA, saxofoon & klarinet ·
CARLOS HENRIQUEZ, contrabas ·
MARION FELDER III, drums ·
DAN NIMMER, piano