Fred Hersch Trio in Flagey: onvergetelijke sensaties en schittering

Vrijdag 24 november 2017

Een van dé grote, levende jazzpianisten vandaag is ongetwijfeld Fred Hersch. Hij is een briljant muzikant, een schitterend componist en een gewaardeerd lesgever, waarbij o.a. Brad Mehldau en Ethan Iverson studeerden. Hersch leeft al jaren met Aids, wat hem heeft geïnspireerd om ook als spreker op te treden en aan fondsenwerving te doen. Van Hersch zijn meerdere albums uit met live-opnamen in de Village Vanguard en de meest recente scheert heel hoge toppen. “Sunday at the Village Vanguard” werd o.m. genomineerd voor twee Grammy Awards. In 2017 Downbeat Critic’s Poll staan het album, zijn trio en Hersch als pianist heel hoog gerangschikt.

Met contrabassist John Hébert en drummer Eric McPherson heeft de pianist intussen een jarenlange band. McPherson drumde lang bij Jackie McLean, Hébert speelt al jaren in bands van gitariste Mary Halvorson en vind je ook in contexten van heel vrije improvisatie. Bij Fred Hersch vervolledigen zij een zodanig efficiënt en superb trio dat het kan lijken dat elke uitvoering tot op de seconde uitgeschreven werd. Alle nummers klonken immers tot in de kleinste details perfect – wat des te beter overkwam dankzij de akoestiek van de concertzaal. Zelfs de lichtste tikjes op de staander van een cymbaal of de rand van een tom in het drumstel, zacht aangestreken snaren op de contrabas, fijngevoelig ingedrukte pianotoetsen, alles droeg het label van kwaliteit. Ook als de drie samen grillige vormen uittekenden of de begeleiders op bas en drums onrustig doorheen de eloquente lijnen van de pianist bewogen.

De meesterlijke pianist Hersch toonde zich, nog altijd, een muzikant die een eigen stem ontwikkelde doorheen de verkenning van en in eerbetoon aan knappe composities en bewonderde componisten. Wat hem tot de besten doet behoren, is dat hij daarin is blijven groeien. Opener “Everybody’s Song but My Own” van Kenny Wheeler was een eerste tintelende hommage aan een ander groot muzikant. Met respect en waardering voor het origineel drukte hij ook een persoonlijke stempel op “For No One” van Paul McCartney en “And so It Goes” van Billy Joel, dat hij tot zijn essentie en een pure schoonheid herleidde. Daarnaast waren er de composities van Hersch als odes ter ere van o.a. John Taylor en Sonny Rollins. Voor de Britse pianist zat vroeg in de set het fijngevoelige “Bristol Fog” en ergens halverwege het optreden, voordat de intellectuele inspanning kon gaan wegen, een “Newk-alypso” voor de saxofoonlegende. Gewoontegetrouw bracht de pianist op unieke, delicate wijze ook even hulde aan Thelonious Monk. Daarbij benaderde hij nu eens de aanslag en timing van Monk, om er dan weer een eigen richting mee uit te gaan.

Het was aldoor genieten hoe Hersch zijn toucher aanpaste naargelang de geest van het stuk en zijn kompanen op hun manier de drive kleurden. Hébert en McPherson speelden als een span dat figuurlijk steeds de neuzen in dezelfde richting had als Hersch, ook al leken zij hier en daar een apart pad te kiezen. Ook zij stonden in voor veel variatie, waarbij de drummer opvallend vaak de percussionist uithing. Hun solo’s vormden bijzonder smaakvolle bijdragen en uitschieters in het geheel. Het trio trakteerde het publiek eigenlijk op een uitgebreide dis die welgemikt uiteenlopende klankkleuren combineerde. Niets te zwaar op de maag, met een bijzonder gevoel voor balans, want eenvoud en volle pracht wisselden netjes af. Techniek en beheersing werden subtiel opgediend, fijngevoeligheid met grote klasse geserveerd, met twee encores van de magere held, op zijn eentje. Voordat de dag aanbreekt dat Hersch de eeuwigheid van de sterrenhemel vervoegt, heeft hij onvergetelijke sensaties en schittering gebracht in het leven van anderen.

Fred Hersch, piano
John Hébert, contrabas
Eric McPherson, drums

Tekst © Danny De Bock - foto's © Geert Vandepoele
Dit artikel verschijnt ook op draaiomjeoren.com