Fin Factor Jazz Damme 2025

DAG 1 : ZATERDAG 30 AUGUSTUS 2025

Kris Defoort/Nicolas Thys/Sam Comerford

Als geboren Bruggeling speelde Kris Defoort een thuismatch. Hij opende solo met ‘Laughin’ Away’. In aanvang intimistisch en gaandeweg improviserend en virtuoos uitwaaierend met referenties naar Keith Jarrett. 

In ‘De roze roos’ startte Defoort met repetitief pianospel, waar de sax van Sam Comerford schijnbaar moeiteloos zijn melodielijnen kon rond weven. Dit ging over in een ritmisch samenspel, om tenslotte zoals steeds bij Defoort, voldoende ruimte te geven aan improvisatie.

In het derde nummer, ‘Diepblauwe Sehnsucht’, nodigde hij zijn buddy van jaren Nicolas Thys (bas) mee uit op het podium. In een mooi samenspel, met een wervelende bas, af en toe gebruikt als slaginstrument, werd er weer sfeervol geïmproviseerd. In ‘De Lendemain du Lendemain’ werd er dan weer volop ingezet op lyrisch samenspel, met midden in het stuk een intimistische sax solo, om als trio in het thema af te sluiten.

Met ‘Oh lucky me’ , een eerbetoon aan Charles Mingus, ging Defoort een intieme dialoog aan met de bas van Nicolas Thys. Hij vervolgde met ‘Blues is on the way’ een nummer dat Defoort samen met zijn zoon had gecomponeerd. Wat begint met een kinderlijke melodielijn, horen we wat later in het nummer weer de vrijheid van uitdagende improvisaties. Het illustreerde perfect wat Defoort ooit in interview aangaf: “ik wil de luisteraar emotioneel, esthetisch en intellectueel raken.” Missie geslaagd!

Het voorlaatste nummer startte met een heel gekende baslijn: ‘Walkin’ on the moon’ van The Police. In een mooi heen en weer samenspel tussen piano, dwarsfluit en de steeds weerkerende baslijn werd een moment van herkenbaarheid en magie over de festivalweide uitgestrooid.

Eindigen deed het Kris Defoort trio met een recent aan zee geschreven nummer waarmee hij ons meenam in hogere sferen. Een zwerm overvliegende zwaluwen illustreerden dit perfect. Mooi! Mooi!


Thomas Decock Quintet

Het was verwachtingsvol uitkijken naar de live-versie van hun nieuw album ‘Erudite’. ‘Erudite’ is een ontdekkingstocht waarin het quintet inspiratie zocht in wereldliteratuur, om die emoties en thema’s te vertalen en tot leven te brengen in hedendaagse moderne jazz.

Ze startten met ‘The wrong side’ uit het vorige album ‘Light Travellers’. Het lyrisch gitaarspel van Thomas Decock zette de toon, mooi ondersteund door de fantastische ritmesectie van Federico Pecoraro op bas en Gert-Jan Dreesen op drums. Waar Gert-Jan Dreesen heel het concert door subtiel, maar duidelijk aanwezig ondersteunde, kreeg Pecoraro in verschillende nummers de ruimte om te soleren, en hoe!!

Vervolgens werden vijf nummers gebracht uit hun nieuwe release: ‘Erudite’. Een eerste nummer was een cover van Joni Mitchell’s ‘Cherokee Louise’. In de ritmische intro bracht Steven Delannoy op sax de melodie aan, die overgenomen werd door Harrison Steingueldoir op keyboard en aangevuld werd met een spacy solo, wat het nummer een eigen klankkleur gaf. Een begeesterend en mooi samenspel tussen gitaar en sax bracht ons in hogere sferen om terugkerend naar het thema, heel zacht af te ronden.

‘Buendia’, geïnspireerd op ‘Honderd jaar eenzaamheid’ van Marquez, bracht ons direct in zuiderse sferen. Het was een in golvend op en af rollen van melodieuze lijnen van Thomas Decock eerst solo op gitaar, later samen met Steven Delannoye op sax. Alsof de zee inbeukte op het strand, om dan in een moment van verstilling met de bas en drum ingetogen op de voorgrond even de rust te laten weerkeren, om dan in een mooi samenspel rond een zich herhalend thema af te sluiten. Een feest voor oor en geest!

‘Emma’ geïnspireerd op ‘Madame Bovary’ van Flaubert, weerspiegelt de complexe zoektocht van een vrouw op zoek naar vrijheid en geluk, los van conventies en regels. Het Thomas Decock Quintet vertaalt het verhaal muzikaal met een eigen klankkleur, waar elk instrument rond de gitaarpartijen van Thomas inkleurt, om samen te eindigen in complexe ritmepatronen.

‘Some place in India’ geïnspireerd op ‘Punjab’ van Joe Henderson was het volgend nummer in de set. In een dwingend ritme bracht Steven Delannoye Joe Henderson weer tot leven op een heel eigen wijze, ondersteund door piano en gitaar. Een swingend ritmische versie van het origineel.

Met ‘Rodya’, geïnspireerd op ‘Misdaad en straf’ van Dostojevski werd het luikje ‘Erudite’ afgesloten. Harmonie en chaos wisselen elkaar af, een prominente rol voor de keyboard en synths van Harrison Steingueldior gaf heel het nummer een jazzfusion inslag. Samen met het virtuoze gitaarspel van Thomas Decock werd de tweestrijd van de literaire protagonist prachtig in muziek vertaald.

De set werd beëindigd met twee nummers uit ‘Light Travellers’: ‘Monkey’s Lullaby’ en ‘The Graham Number’. Eens te meer was het geheel meer dan een som der delen, de stuk voor stuk getalenteerde muzikanten brachten een samenspel waarin iedereen gepast ondersteunde en soleerde waar zinvol. Een concert voor geest, hart en ziel!


Kurt Rosenwinkel Trio 

Wat een headliner voor zaterdag!! Kurt Rosenwinkel is één van de meest getalenteerde gitaristen van deze tijd, met referenties naar Pat Metheney, John Scofield en Bill Frisell, maar toch onmiskenbaar Rosenwinkel. Op Jazz Damme bracht hij vooral nummers van zijn in 2020 uitgebracht album ‘Angels around’.

Hij startte zijn concert met ‘Simple #2’, waarin hij zijn virtuoos gitaarspel etaleerde. Techniek en zuiverheid, harmonie en melodie smolten moeiteloos samen. Rosenwinkel werd hierin ondersteund door een fantastische Dario Deidda op bas en Greg Hutchinson  op drums.

‘Self portrait in three colours’ ging verder op een zelfde pad, een bassolo met Mingus referenties kleurden de song. Ondertussen was het lichtjes beginnen regenen en vluchtte een deel van het publiek onder een tent, opgetrokken wat verder op het festivalterrein. De kwaliteit en dynamiek van de muziek kwam echter minder tot zijn recht in de ‘babbeltent’. Gelukkig bleef het niet hard regenen…

Een tweede maal passeerde zaterdag Henderson’s ‘Punjab’ in een setlist. Deze versie kon niet meer verschillen van de versie van het Thomas Decock Quintet! De melodie werd prachtig en virtuoos vertaald naar gitaar met mooie bas arrangementen. Op drum bleef Hutchinson heel de set subtiel ondersteunen. Een defecte snaardrum kon de pret niet drukken en werd professioneel en vlug vervangen door Kobe Gregoir!!

Het hoogtepunt van de set was voor mij zeker de versie van Carlos Jobim’s ‘Passarim’, waar de zuiders ritmes stijlvol vertaald worden naar een stijlvolle bossa nova uitvoering door het trio, met een grandioze Rosenwinkel op het voorplan. Dario Deidda illustreerde in dit nummer waarom hij acht jaar na elkaar als beste Italiaanse jazz bassist verkozen is!

Naarmate het concert vorderde verloor het wat van zijn spankracht. Was het te wijten aan de weersomstandigheden of een gebrek aan verrassing/afwisseling in de set? Virtuoos en internationale klasse was het zeker, de vonk sloeg echter niet volledig over op het publiek…

Tekst © Paul Braem  -  foto's © Willy Schuyten

DAG 2 : ZONDAG 31 AUGUSTUS 2025

De hele tijd regen en gemiezer.. De medewerkers van Jazz Damme hadden al tot drie maal toe alle stoelen op de festivalweide droog gewreven. En net voor de eerste band het podium ging beklimmen, klaarde het op en bleef het droog tot laat in de nacht.


Tieme Reynaert Quartet & Friends

Tieme Reynaert Quartet & Friends mochten de tweede festivaldag opstarten. Ze hadden de Dragon Jazz Contest gewonnen, een wedstrijd voor jong talent uit het secundair onderwijs, met als hoofdprijs een plaats op podium van Jazz Damme. En talent was wel overduidelijk aanwezig bij deze jonge, gedreven snaken.

Een overtuigende, degelijke ritmesectie met Oskar Slabbinck op drums en Maxim Poppe op elektrische bas. Ook de unisono geblazen thema's met Cyriel Vanhoutte op trompet  en Tieme Reynaert op altsax klonken voortreffelijk. De piepjonge Matteo Vervenne op de vleugel maakte een heel sterke indruk.

De band bracht een eigen jazzrock geïnspireerde compositie en drie covers van Herbie Hancock, Kurt Rosenwinkel en Philip Catherine en daar bleek bij wijlen op soleermomenten dat de nummers iets te hoog gegrepen waren voor hun technisch kunnen.


Jef Neve / Teus Nobel

De ingetogen, dromerige intro van Jef Neve kreeg het publiek meteen stil. En voor het eerst in het tweedaags concertgebeuren klonk de vleugel optimaal uit de boxen. Het eerste nummer groeide crescendo en bleek op zijn climax een “Bluesette” interpretatie van ons aller Toots te zijn.

Naast “Little Sunflower“ van Freddie Hubbard bracht het duo Neve/Nobel nog vier eigen composities, alle uit hun recente album “Esho Funi“. Jef Neve afwisselend intens uitbundig of subtiel ingetogen, virtuoos improviserend met zijn eigenzinnige mix van jazz en klassiek.

Teus Nobel op trompet of bugel vormde het muzikaal tegengewicht met zijn zoete, melodische sound ergens zwevend tussen Miles Davis en Chet Baker. 

Het grappige, groovy “Floating“, het lyrisch, poëtische “Esho Funi“, steeds spatte het intense speelplezier van beide jazz-grootheden van het podium.

Met “Weekend is all“ het speels chaotisch slotnummer met een ondeugend, bizar ritme sloot het internationaal vermaard duo hun dynamische, aanstekelijke set af.


Chris Cheek / Rembrandt Frerichs / Mark Haanstra / Jorge Rossy

Het Quartet dat vervolgens het podium betrad werd aangekondigd als avontuurlijk, expressief en grenzeloos. Maar dat viel nogal mee. Hun set bestond eerder uit een vrij klassieke mix van R&B, funky soul, fusion en blues.

Het was hun eerste gig samen maar dat merkte je nauwelijks. De meeste nummers die de band bracht waren composities van tenorsaxofonist Chris Cheek. In “Keepers of the eastern door“ viel meteen zijn snijdende lyrische sound op sterk verwant aan David Sanborn en Sadao Watanabe.

Toetsenist Rembrandt Frerichs (befaamd voor het bespelen van historische instrumenten, o.a. de pianoforte) beroerde hier tegelijkertijd verschillende klavieren. Enerzijds met linkerhand swingende impro's tokkelend op de vleugel en rechts de Rhodes al dan niet met digitale effecten.

In “Squirreling“ bracht Mark Haanstra een meeslepende, melodische solo op elektrische bas terwijl de erg subtiel drummende Jorge Rossy ons in het bossa nova nummer “Dimitri's cube” op een prachtig ingetogen solo trakteerde.

Uitschieter van de hele set was “A girl named Joe“, een nummer dat qua ritme en akkoordenschema gebaseerd leek op de tearjerker “ One night with you”.

Met het vrij klassiek jazzrock klinkende “Ginger something” sloot het quartet hun allereerste gig samen, af.


Tutu Puoane - Wrapped In Rhythm

Een bezwerende, gestaag opbouwende intro en dan plots de kleurrijke verschijning van Tutu Puoane ritmisch een bayamba schuddend en onderwijl hoge, schrille klanken uitbrengend... het publiek werd meteen volledig ingepalmd.

Alle gebrachte nummers kwamen uit het album “Wrapped in rhythm I“, composities gebaseerd op de poëzie van de Zuid-Afrikaanse Lebo Mashile.

Tutu's heldere stem bestreek een ongewoon breed vocaal palet met als uitschieter het scatten in het Xhosa, een Bantoe taal met klikgeluiden. De pedal-steel gitaar van Tim Finoulst en de strijkarrangementen op contrabas creëerden een melancholisch, breed symfonisch tapijt voor de prachtige, bluesy pianobegeleiding van Ewout Pierreux. Met “Dawn this Morning“ kreeg het publiek een voorsmaak van “Wrapped in Rhythm II” het te verschijnen album dat Tutu opnam met het Metropole Orkest.

Het concert besloot met twee songs gebracht in duet. In het pakkende “You and I“ smelten de stemmen van Ewout en Tutu smachtend samen.

En Clemens van der Feen bracht zijn compositie “Find the Path” tweetemmig met Tutu. Het hele concert werd meesterlijk ritmisch gedragen door percussief monument Dré Pallemaerts.

Met het Tutu Puoane Quintet werd het Jazz Damme festival geslaagd afgesloten.

Tekst © Jan Van Stichel  -  foto's © Willy Schuyten