ECM 50, FLAGEY Brussel, 23.11.2019

16u - 23u30, Flagey (Studio 1 + Studio 4)

Het is ondertussen vijftig jaar geleden dat een zekere Manfred Eicher vanuit München het tij van de eenzijdig Amerikaans georiënteerde jazzevolutie liet keren. De muzikanten die hij een contract aanbood, hadden een bredere lees Europese en meer klassieke kijk op jazz. Een meesterzet, zo blijkt nu een halve eeuw later. ECM groeide uit tot een van de meest toonaangevende platenhuizen ter wereld. Dit jubileum wordt gevierd met minifestivals over heel de wereld. De ganse karavaan, met overal wisselende bezetting, was vier dagen te gast in Flagey in aanwezigheid van Eicher zelf.

Met een expo over de typische, esthetische aanpak van de hoezen (‘Windfall Light: The Visual Language Of ECM’), een luistersalon (artiesten vertellen achtergrondverhalen over hun ervaringen bij ECM) en in de cinemazaal van Flagey een volledig filmprogramma dat bij het evenement aansloot, was het binnentreden in een heus ECM wonderland. Jazz’halo nam poolshoogte op zaterdag.


Larry Grenadier

© Olivier Lestoquoit

De bassist die met Pat Metheny en Brad Mehldau wereldfaam verwierf maar ook aan de zijde stond van onder meer Charles Lloyd, Paul Motian en Chris Potter kwam zijn eerste soloalbum ‘The Gleasers’ voorstellen. Om het spannend te houden maakte hij heel veel gebruik van de boog, net als op de cd. Een concert op huiskamerniveau in het teken van een muzikant op zoek naar zijn eigen klank en persoonlijkheid zoals hij het zelf aankondigde. Eén man, één instrument (niet eens dat van hem maar ontleend bij Kristof Roseeuw), één sound maar vele schakeringen. Uiterst boeiend van de eerste tot de laatste noot.


Julia Hülsmann

© Olivier Lestoquoit

Pianiste Julia Hülsmann presenteerde op haar beurt heel recent werk. In gezelschap van haar vaste kompanen bassist Marc Muellbauer en drummer Heinrich Köbberling samen met saxofonist Uli Kempendorff als gastmuzikant, grasduinde ze in het materiaal van ‘Not Far From Here’. Natuurlijk ontbrak het van Bowie en Metheny bekende ‘This Is Not America’ niet op de setlist. Met vooral de drummer die de meest subtiele kanttekeningen aanleverde.


Marcin Wasilewski Trio

Vijfentwintig jaar geleden vond hij onderdak bij ECM. De Poolse pianist is ondertussen uitgegroeid tot een van de grote publiekslievelingen. Met zijn ‘Live’ (opgenomen in Middelheim 2016) leverde Wasilewski een gedroomd visitekaartje af. In Flagey verzilverde hij dit slechts gedeeltelijk. Misschien omdat er vooral nieuwe stukken gebracht werden? Afsluiten deed het trio met een eerbetoon aan Herbie Hancock (‘Actual Proof’). Een mooi concert maar echt naar de keel grijpen was er niet bij.


Anja Lechner & François Couturier

Celliste Anja Lechner en pianist François Couturier zorgden wel voor kippenvel. Op hun duoplaat uit 2014 bewezen ze indertijd reeds hoe ze al improviserend een combinatie van (hedendaags) klassiek, jazz en wereldmuziek tot een wonderlijk luisterspel laten samensmelten. In Studio 1 extrapoleerden ze alle details zonder de broosheid van hun muziek te vernietigen. De invloed van Anouar Brahem, wiens pad bijna meer dan twee decennia geleden dat van Couturier kruiste, was overduidelijk en daar kwamen ze ook helemaal voor uit. Geen nood, de twee hebben ondertussen hun eigen universum gecreëerd en vormen het gedroomde uithangbord voor de hele ECM-visie. Een optreden als een aurora borealis.


Nik Bärtsch’s Ronin

Nik Bärtsch kreeg de eer en opdracht om af te sluiten. Hij deed dat met verve. “Saturday night fever” op ECM-wijze. Gehuld in zijn ondertussen kenmerkende rituele zwarte kledij, vatte hij met de vijf woorden “Please enjoy the cosmic ride” perfect samen wat volgde. Een trance-concert met esoterische trekjes opgebouwd rond loops en akoestische beats met af en toe haast onmerkbare verschuivingen. Enkel de vloeistofdia’s ontbraken. Ideale reclame voor zijn ‘Awase’ en meteen ook een illustratie van de ECM-paradox.

Tekst © Georges Tonla Briquet  -  foto’s © Olivier Lestoquoit en Michel van Rhijn