De Jazzontspooring Harelbeke, 18.10.2025

Sam Vloemans’ Bord Du Nord

Voor de achtste editie van De Jazontspooring mocht Sam Vloemans met zijn kwartet de festivaldag openen. Op één nummer na, putte zijn set chronologisch uit het recente album Bord du Nord II.

Alle composities waren van de hand van Sam Vloemans. De vrij elementaire songstructuren werden gedegen gedragen door de piano van Dominique Vantomme en de contrabas van Lara Rosseel. Daarover heen buitelden en dansten de meeslepende accordeonklanken van Gwen Cresens en de meeslepende trompetstoten van Sam Vloemans.

Het repertoire was vrij eclectisch en laveerde gezwind tussen tango, klezmer, chanson en musette. En zowaar, "Mexican Mule" kreeg een mariachi trompetsolo mee!

Ook de sfeer van de nummers kon soepel switchen van filmisch, dramatisch als in "Grey Glance" en "11:11" naar vrolijk opgewekt als in "Septuaginta".

Gwen Cresens haalde twee keer zijn bandoneon boven om "Magic Source Team" en "Tango der geliefden" van de nodige Argentijnse klankkleuren te voorzien.

In "Just Friends" mocht Dominique Vantomme zijn dienende rol verlaten om een uitgebreide, prachtige solo te tokkelen. Het sfeervol, romantisch concert werd afgesloten met "Musette Bobonne" waar Lara Rosseel haar vaardigheden als contrabassiste kon demonstreren.

Elina Duni / Rob Luft Quartet

Afwijkend van de affiche waar ze als hoofd act stonden geprogrammeerd, opende de Albanees-Zwitserse zangeres Elina Duni en haar kwartet de tweede set van de festivaldag.

Meestal speelt ze in duo maar hier werd ze extra ondersteund door een ritmesectie. En hier ook alweer een eclectisch repertoire voornamelijk puttend uit de twee recente ECM-albums "A time to remember" en "Lost Ships".

Wanneer Duni haar concert inzette met de standard "Lonely Woman" van Ornette Coleman kreeg ze meteen het publiek in haar ban met haar onwaarschijnlijke prachtige stem vol passie, melancholie en heimwee. En dit kwam volledig tot uiting wanneer ze "Hape Derën" en “E Vogël" bracht, liederen uit haar moederland Albanië.

En ook dit repertoire steunde op vrij eenvoudige ritmes ingehouden begeleid op contrabas door Tom McCredie en spaarzaam geroffeld door Corrie Dick op drums.

Duni's vocale meesterschap werd harmonisch gedragen door het briljante gitaarspel van Rob Luft. Hij hanteerde een bijzondere techniek met een mix van West- Afrikaanse grooves, Keltische fingerpicking en weids galmende akkoorden. Naast jazz, Balkan en Arabo-Andalusiche muziek bracht het kwartet het gedicht "Evasion" van de Belgische dichteres Esther Granek (Brussel, 07.04.1927 - Tel Aviv, 09.05.2016). 

Met een bloedmooie versie van Serge Gainsbourg’s "Couleur Café" werd tweestemmig het innemende concert afgesloten.

Tyreek McDole Quartet

Tyreek McDole, pas 25 jaar en winnaar van enkele prestigieuze prijzen zoals de Sarah Vaughan International Jazz Vocal Competition en voor zijn album "Open Up Your Senses" door Downbeat met 4 sterren bekroond, wekte grote verwachtingen op met zijn allereerste concert in België.

En wanneer Daniël Finn op contrabas de allereerste maten aansloeg, voelde je meteen dat er een ijzersterke, super swingende band op het podium stond. En wanneer, na een lange mooie intro, Tyreek McDole als een volleerde star het podium opkwam, ging neerzitten op een barkruk en "Open Up Your Senses" van Horace Silver inzette, werd de zaal bedolven door de warme klanken van een korrelige baritonstem.

Met "Lonely Avenue blues" van Ray Charles bleef Tyreek nog vrij dicht tegen het origineel, maar met de eigen compositie "Somalia Rose" en "Lush Life" van Billy Strayhorn, viel ook de heel eigenzinnige timing van de zang en de erg persoonlijke interpretatie van de songs op.

Een ware revelatie was pianist Victor Gould, indrukwekkend virtuoos en muzikaal inventief. Hij kreeg dan ook veel ruimte voor zijn boeiende improvisaties. Op drums schitterde Gary Jones III met zijn soepel, swingende spel.

Tyreek McDole besteedde bijzonder veel tijd aan het herhaaldelijk voorstellen van zijn muzikanten en aan beschouwende sermoenen, lacunes die beter muzikaal ingevuld hadden kunnen worden.

Na een instrumental met opjagende ritmeversnellingen en Tyreek op keyboard werd afgesloten met "The Sun Song" van Pharoah Sanders. 

Een concert met een hoog vocaal technisch gehalte, maar met enig gemis aan bezieling en warmte. De band die begeleide daarentegen was heel sterk.

Tekst © Jan Van Stichel  -  foto's © Tony Bouttelgier