Chris Speed Trio: terechte triomftocht!

KAAP/Vrijstaat O., 25 februari 2018

Op 25 februari om 17.05 uur beklom Chris Speed Trio het podium van Vrijstaat O., een moment waar ik al een week lang gretig naar had uitgekeken. Al mijn voorgaande auditieve ervaringen met saxofonist Chris Speed immers zijn uitermate positief: als lid van The Claudia Quintet en van Howard Peach wist hij mij telkens te charmeren, terwijl hij ook in zijn hoedanigheid van sideman heel wat bijdroeg aan het optreden van Craig Taborn Quartet (eind 2017, KAAP/De Werf). Trouwens is het n.a.v. laatstgenoemd concert dat het trio naar de locatie aan zee was uitgenodigd: na de gig met Taborn had Speed laten vallen dat hij recent met een eigen formatie een album heeft opgenomen, en beluisteren van deze cd maakte op de muziekprogrammatoren van KAAP dermate indruk, dat prompt werd geoordeeld Chris Speed Trio uit te nodigen.

Een bijzonder gelukkige beslissing, werd al terstond tijdens het openingsnummer bewezen, want het driemanschap dat op de planken met zicht op de golven stond, bleek een hechte, onverbreekbare ketting zonder enige zwakke schakel. Frontman Speed bespeelde, meestal met gesloten ogen en de saxofoon tegen de bovenbenen aan gedrukt, alle registers en schakelde moeiteloos over van krachtige naar meer ingetogen blaaspartijen, en dit soms binnen een en dezelfde compositie. Chris Tordini toonde zich het hele concert lang zo geconcentreerd dat dit valselijk de indruk wekte als was hij een geheel eigen universum binnen gezogen, maar met zijn subtiele en sublieme baspartijen – die meerdere keren applaus uitlokten – toonde hij overtuigend wel degelijk middenin het trio te staan.

Een waar tegenbeeld qua attitude en podiumprésence was dan weer Dave King - drummer van The Bad Plus, en trouwens ook lid van bovenvermeld Craig Taborn Quartet - die onstuimig de aandacht opeisend of daarentegen verfijnd ondersteunend voortdurend uiting gaf aan zijn uitbundigheid en spelplezier, wat zich manifesteerde middels een brede glimlach en verwonderde of bewonderende kreten aan het adres van zijn kompanen.

Voor het optreden werd vooral geput uit ‘Platinum on Tap’ (Intakt Cd 294) waarvoor Speed alle composities (op twee na) schreef en waarmee hij bewust besloot “to work deep within the jazz tradition”. De eerste set liet hoofdzakelijk de meer potige kant van het trio zien: “musculaire muziek”, omschreef fotografe Annie Boedt het tijdens de pauze treffend in plastische bewoordingen. In het gedeelte na de pauze kwamen iets vaker de meer zachte stukken uit het repertoire aan bod, zoals de gevoelvol en met finesse gebrachte klassieker ‘Stardust’ (Hoagy Carmichael), de afsluiter (voor het onder luid applaus afgedwongen bisnummer).

Een zeer sterk concert dat terecht op grote waardering kon rekenen van het talrijk opgedaagde publiek!

Tekst © Paul Godderis, 28 februari 2018  -  foto’s © Annie Boedt