Bruno Castellucci ’s LEGACY Quartet, Heist o/d Berg , 11 09 2025

70ste verjaardag Hnita Jazz Club - Openingsconcert

De keuze van Peter Anthonissen en zijn partners van de hernieuwde Hnita jazzhoeve om drummer Bruno Castellucci te programmeren als opener van het verjaardagsweekend is een mooie keuze.

Dit, niet zozeer omwille van koppige vernieuwingsreflexen in de jazz, het publiek te verrassen met slimme avant-garde of wat de mainstream liefhebber “moeilijke jazz” pleegt te noemen, doch eerder als ode aan de drummer, die er over de lange jaren heen in de vier locaties speelde, die de Hnita Jazz Club doormaakte.

De bijna 81-jarige drummer wordt dezer dagen in de bloemetjes gezet met een biografie in boek (“Michel Mainil : Bruno Castellucci, itinéraire d’un sideman”) en een nieuw album (LP/CD) en dat is een deugdelijke zaak voor een schitterend vakman, die zich lange tijd in dienst van anderen heeft geplaatst, en bovendien jonge talenten hielp op de kaart te zetten (waaronder deze schrijver).

De setlist bestond vanavond hoofdzakelijk uit repertoire van het album “Legacy” (GAM Records), behalve dan een ode aan Toots met uiteraard zijn “Bluesette”, maar dan in een Braziliaanse ritmiek gegoten, zoals gitarist Oscar Castro-Neves het ooit lanceerde. Composities van Gershwin, Reiniger, Pastorius, Jobim, Brubeck, J. Green, maar ook stukken van Jeanfrançois Prins en van Castellucci zelf, werden virtuoos, doch netjes neergezet: aanvankelijk dan, want naar het einde van het concert toe, werd het onstuimiger en losjes in spelplezier.

Castellucci’s “Three Continents” uit zijn album “BimBim” werd aangekondigd met een ware ode aan ondergetekende, omdat ik er toen op de plaat, een volgens hem, prachtige percussie intro op plantte met allerlei etnisch gerei. Hij dwong van het publiek een applaus af voor de dader, en zo mocht ik handgeklap ontvangen om niets te doen. Dat collegiale is ook een kenmerk van deze levenslustige man.

Bruno Castellucci is van alle markten thuis. Dat hoor je in zijn 'gefusioneerde' aanpak: dat het nu pop, funk, swing, reggae, rock of latin moet zijn, de man speelt het allemaal. Wat mij het meeste bekoort, en dat al vele jaren, is zijn exacte beheersing van de Braziliaanse samba groove, daar is hij onvervalst en volledig in thuis (in de sporen van Portinho, Claudio Slon of een Aïrto Moreira).

Ook aanstekelijke humor is hem niet vreemd en dit schept een relaxerende band met het publiek door pretentieloos en grappig uit de hoek te komen als presentator. Naast (nogmaals) virtuoze soli van bassiste Bo Waterschoot en pianist Vincent Bruyninckx, was het voelbare hoogtepunt voor mij, Jeanfrançois Prins’ razende samba “Futebol” en een even mobiel bisnummer.

Lang leve, Hnita club en Lunga vita, Bruno !!

Tekst © Chris Joris  -  foto’s © Jeanschoubs