Atlantique Jazz Festival 2023

20ième éditie : Le Brest of…

Brest

Dit jaar vierden we de twintigste editie van het Atlantique Jazz Festival, dat liep van 6 tot 22 oktober met een grote finale in Brest.

Lees het verslag van Yves Tassin, hoofdredacteur JazzMania.

DAG 1 – vrijdag 20 oktober

De reis naar Brest was geen lange, rustige treinreis. Maar eenmaal aangekomen in het station van de havenstad, was alle festivalactiviteit slechts een paar stappen verwijderd van waar we logeerden, of in het slechtste geval een tramrit... Le Vauban, waar we vier concerten zouden bijwonen, bevond zich in de kelder van ons hotel... zeer comfortabel !

Het is de New Yorkse gitariste Ava Mendoza die ons festival opent (ter herinnering, het begon ruim twee weken eerder met een toerprogramma...). Het curriculum van deze artieste is behoorlijk indrukwekkend! In een carrière die iets meer dan tien jaar geleden begon, heeft ze al met legendes als Fred Frith, John Zorn, Hamid Drake en Nels Cline gespeeld. Hier in Brest besliste de jonge veertiger om het publiek met haar solo act te betoveren. Haar persoonlijkheid, haar versterker, haar elektrische gitaar - alleen elektrisch - soms haar stem en niets anders. Haar muziek is een uppercut tegen het middenrif, een kleverige blues, op de grens van noise... Missie geslaagd !

We spreken Ava Mendoza na het concert. Het interview wordt in december gepubliceerd op de Jazz’halo website.

Tegen de tijd dat we terug in de zaal aankwamen, waren de Zweden van Angles al een tijdje bezig. Deze Vikingen zijn best cool en worden al bijna twintig jaar geleid door saxofonist Martin Küchen. Een saxofoon / trompet / trombone / vibrafoon / contrabas / drums sextet dat jazzy swing muziek distilleert met grote stukken Balkan folk ertussen gegooid. Wederom een enthousiast publiek !



DAG 2 – zaterdag 21 oktober

Windvlagen en regen beukten de hele nacht tegen de ramen van onze hotelkamer. En deze weersomstandigheden hielden de hele dag aan, zonder onderbreking. Maar we gaven niet op! We gingen naar Les Capucins, een grote, heldere hangar gebruikt voor vergaderingen, voor familiale en culturele activiteiten, gelegen aan het einde van een kabelbaan die uitkijkt over de militaire haven.

Daar woonden we een repetitie bij: het blaasseptet Kill Your Idols nodigde een twintigtal lokale amateurmuzikanten (ook blazers) uit om samen met hen een nummer uit het repertoire van de noise band Sonic Youth in te studeren. Het resultaat was ronduit verbluffend... Het werd 's middags opgevoerd, aan het eind van een concert waarbij deze rabiate brassband Sonic Youth vertolkte op een manier die je je waarschijnlijk nooit had kunnen voorstellen. Niet te missen!

Terug in de Vauban voor een avond vol contrasten. Als eerste is het Bell Quintet aan de beurt, onder leiding van trombonist Fidel Fourneyron. Er werd veel gezwierd en geswingd. Niet te transcendent, maar ook niet te saai. Een tuba deed dienst als bas, blazers, een synthesizer... merkwaardig, zo niet irrelevant. Je zou je kunnen afvragen of het echt nodig was om de stoelen in de zaal te verwijderen... Maar we hadden de reden kunnen raden...

Zonder overgang betraden de wildemannen van Édredon Sensible het podium. Twee drummers, twee saxofoons (tenor en bariton). Is dit jazz? Ja, als je kijkt naar het instrumentarium, de waanzinnige progressie van de stukken (die makkelijk langer dan een kwartier kunnen duren)... Als de trance eenmaal is bereikt, ben je getuige van een ware akoestische technoshow. Kortom een collectief delirium!



DAG 3 – zondag 22 oktober

De zon scheen deze ochtend! De dag ervoor had de hemel waarschijnlijk al het water uitgegoten dat hij kon bevatten... Het was droog (maar geloof me, het laatste woord is nog niet gezegd!). Brest biedt ook wandelingen langs de haven, met de militaire haven eronder en de jachthaven er tegenover. Je kunt er ook genieten van oesters en sardientjes, gegrild met wilde knoflook. In de vroege namiddag nodigde Anaïs, de persverantwoordelijke van het festival, ons uit om de omgeving te verkennen, tot aan de vuurtoren van Saint-Mathieu, die helemaal aan het einde van de Finistère over de oceaan uitkijkt.

Terug in de stad voor een laatste dubbele set in de Salle Mac Orlan. Het was een volle zaal, met het vocale trio Maaar als eerste op het podium - of was het andersom? Het is ook een lokaal trio, hoewel het bestaat uit drie jonge vrouwen uit verschillende culturen (Latijns-Amerika, Spanje en Bretagne, natuurlijk) die hun talenten op een originele wijze combineren. En zij zijn degenen die ons een uur lang verwelkomen in hun folkwereld. Conventioneel, dat wel, maar ontegenzeggelijk effectief.

Als afsluiter van deze twintigste editie van het festival worden we getrakteerd op de brutale, goedgemutste savoir-faire van Henri Texier, nog even jong als altijd. De contrabassist wordt deze keer vergezeld door zijn zoon Sébastien (saxofoon, klarinet), met wie hij vorig jaar 'Heteroklite Lockdown' opnam, en drummer Gautier Garrigue "qui les a rejoints dès que cela a été permis".

Op het repertoire stonden een aantal originele nummers (waarvan sommige heel oud) en een paar bekende standards ('Bésame Mucho', vereeuwigd door Dalida, maar te danken aan een Mexicaanse pianiste, Consuelo Velázquez, die het nummer in de jaren ‘30 componeerde, 'Round Midnight'...).

En terug een enthousiast publiek, uiteraard !

Het Atlantique Jazz Festival werd hiermee afgesloten. Zachte en prikkelende klanken hebben elkaar opgevolgd in evenwicht, gelukzalig, zelfs met de maturiteit van een tiener die echt volwassen is geworden. Zijn jullie klaar voor een derde decennium?

Tekst © Yves Tassin (vrije vertaling: Jos Demol)  -  foto’s © France Paquay
Een samenwerking JazzMania / Jazz'halo

Met dank aan het hele festivalteam en de vrijwilligers voor hun warme welkom. Speciale dank aan Anaïs voor de medewerking en het gezelschap.