SteepleChase special 2025
Various
SteepleChase
Het Deense label SteepleChase blijft ongestoord nieuwigheden uitbrengen verankerd in een welbepaalde traditie. Alles steeds akoestisch zonder electronics en vooral tijdloos en met muzikanten die het label meestal reeds jaren trouw zijn. Wie op zoek is naar de laatste hype kan dit artikel overslaan.
Craig Brann feat. Gregory Tardy – For The Record
Een regelrechte duik in het verleden van swing, blues en bop met vinnige solo’s en hecht samenspel aan de hand van tien titels gecomponeerd door Craig Brann aangevuld met een bewerking van Billy Straihorn’s ‘Chelsea Bridge’. De gitarist koos voor een sterke ritmesectie met drummer Rudy Royston en bassist Nick Morrison.
Zelf weet hij de traditie om te buigen naar zijn stijl in het verlengde van Wes Montgomery en John Scofield. Een eerbetoon aan deze laatste zijn kwartet met Joe Lovano is ‘Old Man Sco’ (!).
Tenorsaxofonist Gregory Tardy hanteert eenzelfde principe als Brann waardoor ‘For The Record’ geen zuiver nostalgische trip is maar opgesteld is als een hedendaags jazzlexicon. Hevige assertiviteit wisselt bovendien af met swing die losjes uit de pols gespeeld wordt terwijl ze tevens opteren voor een portie pure souljazz. “Old-school” op zijn best.
Chris Byars Sextet – The Dark Forest
De vijfenvijftigjarige tenorsaxofonist Chris Byars neemt, zoals hier, regelmatig ook klarinet en fluit in de hand. Op ‘The Dark Forest’ nodigde hij drie extra blazers uit (altsaxofonist Zaid Nasser, basklarinettist Stefano Doglioni, trombonist John Mosca). Met drummer Keith Balla en bassist Ari Roland erbij creëert dit gezelschap moeiteloos het geluid van een mini bigband.
Byars’ composities liggen helemaal in het verlengde van wat je bij een dergelijke samenstelling hoopt. Maar er is ook meer. De setlist laveert van relaxe swing tot kinetische explosies met bovenal Mosca die voor vuurwerk zorgt (‘Ide Postare, Die’, ‘This Account Is Private’). De titeltrack is dan weer een flirten met klassiek en bop waarin plots een polka deuntje (!) uit elkaar spat.
Verrassingen alom met half verdoken citaten. Luister maar naar openingstrack ‘Nihon No Uta’. Het hoeft niet te verbazen dat Byars al enkele decennia werk uitbrengt bij Steeplechase.
Ivan Farmakovskiy – Epic Power
Vijftien jaar geleden stond de Russische pianist Ivan Farmakovsky in een New Yorkse studio samen met bassist Christian McBride en de onlangs overleden drummer Jack DeJohnette. Die opname komt nu eindelijk uit. De donkere en hyper kinetische openingstrack ‘Soul Inside Out’ zet de toon.
Dit trio had er duidelijk zin in. Swing, (hard)bop en soul passeren de revue in diverse combinaties. Vertragingen en versnellingen à gogo horen daarbij, inclusief aangepaste solo’s. Af en toe ook een verdoken knipoog zoals in ‘Conciliation’ waarin eventjes ‘The Lady Is A Tramp’ opduikt terwijl ‘Professor’ aanleunt bij de souljazz van Ramsey Lewis. De enige cover is van Lennon & McCartney (‘And I Love Her’). Al de overige composities komen van de pianist zelf.
Vreemd dat we niet vaker van hem horen. Hopelijk brengt deze release daar verandering in. Oh ja, in 1997 viel hij in de prijzen tijdens het Europe Jazz Contest in Hoeilaart.
Scott Lee – Streamers
Vertrouwde SteepleChase kwaliteit van bassist en componist Scott Lee in gezelschap van pianist Yago Vazquez en drummer Jeff Hirshfield die gretig gebruik maakt van cymbalen om te accentueren.
Ze brengen een amalgaam van gesofisticeerde nuances de openingstrack ‘Just Taking A Walk’ waardig, temperamentvolle actie (‘Spring Forward’) en wat complexere stijloefeningen met onverwachte invallen (‘Don’t Touch That’, ‘Back Home’).
Een programma dat best te genieten valt in een knusse clubomgeving of thuis op de juiste geluidsinstallatie.
https://scottleebasslessons.com/about/ 
Jason Palmer – Shorter Songs
Trompettist Jason Palmer kennen we van onder meer zijn live samenwerking met Julien Tassin toen hij de onverwacht overleden Ron Miles kwam vervangen. ‘Shorter Songs’ is zijn eerbetoon aan Wayne Shorter via persoonlijke composities en in gezelschap van pianist Kevin Harris (Linda Oh, Terry Lyne Carrington).
In de uitgebreide hoestekst licht Palmer telkens toe op welk stuk hij zich baseerde. Zo is er in de klassiek getinte openingstrack ‘Self Portrait’ een link met ‘Miyako’. De trompettist houdt het hoofdzakelijk bij een fluwelen speelstijl, nu eens glissando, dan weer ritmisch.
Dat Harris bij Fred Hersch studeerde schemert door. Hij verweeft dit met de nodige pulsaties zoals in ‘Princess Of Light’ (Shorter’s ‘Prince of Darkness’).
Twee vertellers die een variant van kamermuziek uitwerken met elk hun stijl maar wel klinken als een eenheid.
https://jasonpalmermusic.com/index.html 
Rich Perry – Dream
Wie SteepleChase zegt, heeft het ontegensprekelijk over “classic” jazz gedrenkt in de traditie van bop en swing. Tenorsaxofonist Rich Perry (Thad Jones/Mel Lewis Orchestra, Maria Schneider) vult op zijn beurt die catalogus verder aan helemaal zoals het hoort.
Samen met pianist Gary Versace (John Hollenbeck, Ingrid Jensen), bassist Jay Anderson (Harold Danko, Maria Schneider) en drummer John Riley (Stan Getz, Joe Lovano) doorkruist hij een setlist met daarin enkele eigen nummers maar tevens raak gekozen standards van Charlie Parker, Wayne Shorter, Horace Silver en Duke Ellington.
Degelijk vakwerk in het genre over heel de lijn.
© Georges Tonla Briquet
Verder ook nog:
Eric Rasmussen – School Of Tristano 4
Pierre Dørge – Songs For Mbizo
Paul Bollenback & Boris Kozlov – Synergy
Andy LaVerne – Crystal Night
