2 x contrabas, 1 x piano
Various
Ayler Records / Setola Di Maiale / Caligola
Hoe sterk is de eenzame muzikant? Twee bassisten en een pianist geven hun antwoord.
Joëlle Léandre – Live in Calès’ church
Ayler Records
Zoals alle improvisators is deze contrabassist een teamspeelster maar de echte Joëlle Léandre hoor je pas wanneer ze helemaal alleen op een podium staat zoals hier tijdens het Souillac en Jazz festival. Plaats van het gebeuren was de kleine kerk van Saint-Jacques in Calès, een gedroomde locatie voor dergelijk concert.
Haar persoonlijk handelskenmerk blijft het hanteren van de contrabas met de strijkstok. Bij elk optreden weet Léandre telkens opnieuw verrassend uit de hoek te komen, net als een geïnspireerde auteur van kortverhalen. Van assertief naar eerder agressief of zuiver poëtisch, de “grande dame” bestrijkt het hele panorama. Ze is een meester in het opbouwen van spanningsbogen en onverwachte actiemomenten. Bij crescendo passages laat ze bijvoorbeeld de verwachte climax al eens weg. De vertrouwde sjamanistische kreten ontbreken evenmin.
Ideale soundtrack om de verhalenbundel ‘Bluebeard’s Egg’ van Margaret Atwood te (her)lezen.
Marco Bellafiore – Forme e Racconti
Setola Di Maiale
De jonge Italiaanse bassist Marco Bellafiore verwerkte op zijn manier in zijn home studio de isolatiefrustraties van de eerste lockdown. Een indrukwekkend staaltje van het unificeren tussen de akoestische en elektronische dimensies.
Met de openingstrack ‘The Market’ etaleert hij meteen zijn werkwijze. Repetitieve loops zijn vastgeklit aan een toch wel indrukwekkend pizzicatospel onderbouwd met een elektronisch tapijt waarin melodieuze contouren verweven zitten. De naadloze symbiose van onderscheiden werelden.
Bovendien vloeien de zeven nummers op verhalende wijze in elkaar zodat we kunnen spreken van een muzikale reis naar verre onbekende regionen waar levensritmen door andere waarden dan de zuiver commerciële bepaald worden. Een trip die wel wat gevaren inhoudt zoals blijkt uit een aantal sinistere passages (‘Wormhole’!). Met als hoogtepunten het Japanse ‘Honshirable’ (waarin de bassist de rol van muezzin op zich neemt) en het melancholische ‘The moon was a slice of lemon’ dat barst van poëtische zeggingskracht.
Gebracht in digipack met een hoestekening van Simone Ravo wiens stijl aanleunt bij deze van Juan Miró.
Francesco Branciamore – Skies of Sea
Caligola
Wie niet vertrouwd is met het werk van de zesenzestigjarige Siciliaanse pianist (die bij het label van Jazz’halo indertijd enkele cd’s uitbracht), verwijzen we naar HIER.
Dat hij in het verleden reeds inspiratie zocht bij Ravel en Debussy schemert soms lichtjes door als de eerste zonnestralen in de ochtendmist. In de veertien eigen composities die we te horen krijgen, legt hij afwisselend de klemtoon op ritme en melodie. Niet dat het ene het andere uitsluit, de accenten verschuiven gewoon. Mooie voorbeelden zijn de twee tragere nummers ‘Deep Inside’ en ‘A Prayer For Chick’ waarin lichte wendingen voor geraffineerde spanningsbogen zorgen.
Branciamore heeft bovendien een heel persoonlijk toucher op de Steinway (model D274).
© Georges Tonla Briquet
