Steiger – Moglowski’s First Take

S

Eigen beheer - VINYL

Sinds de release van de eerste titelloze ep tien jaar geleden gedragen de drie van het trio Steiger zich als ware kameleons. Elk album verschilt van het vorige maar ze behouden wel aanknopingspunten. Met ‘Moglowski’s First Take’ treden ze in het spoor van wat voorafging, zij het met andere accenten.

Een constante al die jaren, de drie muzikanten. Steiger wordt nog steeds gevormd door Gilles Vandecaveye-Pinoy (toetsen), Kobe Boon (contrabas) en Simon Raman (drums). Ander terugkerend element is hun voortdurend aftasten van grenzen op zoek naar nieuwe mogelijkheden en dit sowieso buiten de overbekende jazzpaden. Op ‘Moglowski’s First Take’ flirten ze verder met diverse stijlen en genres, nu eens claustrofobisch dan weer fantasierijk. Hun liefde om electronics en acoustiscs naar hartenlust te vermengen bleef intact.

Dat de drie eveneens afzonderlijk actief zijn bij onder meer PJDS, The Milk Factory en Ivy Falls liet sporen na. Andere bepalende factor voor het eindresultaat was ongetwijfeld producer Frederik Segers die achter de knoppen zat bij opnamen van De Beren Gieren en Black Flower.

Openen doen ze op speelse wijze. Het zou de soundtrack kunnen zijn voor een kinderprogramma. Eenzelfde ogenschijnlijke eenvoud zoals we die kennen in de muziekjes van Pascal Comelade. Op een repetitief thema leidt ‘Gauchoman’ de luisteraar naar een sprookjeswereld waar Telex en Kraftwerk al rond stoeiden. Tot ze op het einde voor verwarring zorgen en zich plots even ontpoppen als gemuteerde rockers om zich al snel terug te trekken in hun eerdere biotoop.

‘Moglowski’ leunt aan bij de percussieklanken van de Indonesische gamelan. Het snuifje exotisme van de plaat, inclusief wat koorzang. ‘Zonnetje schijnt, Iedereen is ziek’ is een typisch voorbeeld van het dartele avant-gardisme waarmee ze graag goochelen. Ook te omschrijven als Steiger-kubisme. Om kant A af te ronden trekken ze deze lijn nog wat extremer door maar toch met een ludiek kantje (‘The Latin Album’).

De eerder lugubere titel ‘Third Mass Extinction’ luidt de tweede kant in. Een akelig sfeertje te vergelijken met beelden uit de cultfilm ‘Eraserhead’ van David Lynch. ‘Gladijs’ speelt zich af tegen een hogere snelheid maar met abrupte onderbrekingen. Niets is wat het lijkt bij Steiger. Nog meer ijzingwekkende soundscapes duiken op in ‘It’s My Stone!’. ‘5XP’ sluit aan bij de openingstrack. De cirkel is rond.

Voorwaar geen vrolijke deuntjes. Een album waarmee Steiger (opnieuw) alle jazzidiomen torpedeert die sommigen hen willen opdringen. Eerder een regelrechte kandidatuur om muziek te componeren voor film, theater of tv. Het doet alleszins uitkijken naar hoe ze dit allemaal live uitrollen.

© Georges Tonla Briquet

BANDCAMP 

Live 2025
05.11, HA Concerts (Gent)
13.11, Bernaerts Platform (Antwerpen)
27.11, Hnita (Heist-op-den-Berg)