StarkLinnemann - Transcending Chopin Volume I (2015), II & III (2016)
S
http://starklinnemann.com/en/webshop
Klassieke pianomuziek mag dan al zijn strikte regels kennen, toch wordt daar wel eens een mouw aangepast. Fred Hersch vertelt in zijn recente autobiografie hoe hij bij het oefenen van klassieke stukken in zijn jeugd buiten de lijntjes kleurde en terecht werd gewezen. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en zo ontpopt zich de klassiek opgeleide pianist tot een improviserend artiest en waar anders dan in jazz vindt hij dan zijn ware aard.
© Jacqueline Wielaard
Paul Stark begeeft zich in deze Transcending Chopin op dat heel verrassend pad waar klassiek en jazz een totaal nieuwe dimensie wordt aangemeten. Volume I (opgenomen in 2015) is een verkenning van Chopins romantisch pianowerk waar Stark en Linnemann op borduren tot ze als standards en zelfs latin jazz echt swingend loos gaan. Toch blijft Chopins ziel of wat in het Pools als Żal wordt omschreven overeind (Stark vergelijkt het met de Portugese saudade).
In Polonaise Opus 53 krijgt dat een prachtige invulling door de strijkende bas van Vasilis Stefanopoulos en de latin sound. Nocturne Opus 27 schittert vanuit delicate toetsen en fijne bas- en drumaccenten, het trio in optima forma. Drummer Jonas Linnemann voegt aan de arrangementen van Stark contrastrijke insteekjes toe.
Mazurka Opus 7 heeft een aanstekelijke joie de vivre drive, gestuwd door een repetitieve bassound.
De Ballade opus 23 waar Stark al aan begon in 2003 vormt zowat het meesterwerk (23:20) van dit volume I. De drie bewegingen krijgen een bewerking tot een subliem staaltje triojazz, waar Chopins bleekheid van zou gaan blozen.
Het vervolg van Transcending Chopin is een dubbel-cd met in volume II de Piano Sonata Opus 58 en in volume III de Cello Sonata Opus 65, waarbij het trio versterkt wordt door Iman Spaargaren op saxofoon. Opnieuw een huzarenstukje van StarkLinnemann dat al enige tijd rijpte: de ‘nieuwe’ cellosonate vanaf winter 2013 en de herboren pianosonate over vier maanden in de zomer van 2015.
In de pianosonate blijft Chopins thema een rode draad maar krijgt een tweede laag van Afrikaanse polyritmische instrumentatie door Jonas Linnemann (bijzonder bij de intro van deel 2 en verder in deel 4). In het eerste gedeelte onderstreept bassist Vasilis Stefanopoulos nog de droefgeestige stemming van Chopin. Zoals Paul Stark aangeeft in de liner notes schreef Chopin deze pianosonate in een emotionele periode. Er was de dood van Chopins vader op 3 mei 1844 en de overkomst van zijn zuster naar Parijs en Nohant wat een gelukkig weerzien was na 12 jaar. Al die gevoelens tracht StarkLinnemann mee te transcriberen in wervelende en tegelijk fijnzinnige, moderne kamerjazz.
Met de Chopin cellosonate stond StarkLinnemann voor een geweldige uitdaging van hercomponeren en die kreeg gestalte met het toevoegen van saxofoon, waardoor een ruimtelijke dimensie ontstaat. Tenorsaxofonist Iman Spaargaren zet zo de toon met krachtige soli. Ook hier zit de groove en latin sound er stevig in en is het genieten van voortreffelijke kamerjazz die breed en open minded een ruim publiek aanspreekt.
StarkLinneman werkt al met het kwartet aan een volgende fase met hercomposities rond Beethoven, wordt dus vervolgd!
Tekst © Bernard Lefèvre
Musici:
Paul Stark, piano
Jonas Linnemann, drums
Vasilis Stefanopoulos, contrabas
Iman Spaargaren, tenorsax (alleen op deel III
Info:
