Dit is Belgisch #2
Various
Hypnote / Heptone / W.E.R.F. Records
De Belgische jazz en alle verbuigingen en afgeleiden hiervan floreren. Het aanbod was nog nooit zo groot en vooral zo verscheiden. Een greep uit de recente releases. Voldoende keuze en kwaliteit voor een volwaardige plaats op de affiche van elke zaal en elk festival waar jazz een elastisch begrip is.
Jazz Station Big Band – Moods
Hypnote
Op ‘Live In Dinant’ was er nog de uiterst geslaagde samenwerking met Grégoire Maret. Voor ‘Moods’ geen gastbijdragen maar wel een bigband in topvorm. Heel wat krediet gaat naar de onderscheiden componisten die ook de arrangementen schreven: Steven Delannoye, François Descamps, Jean-Paul Estiévenart en natuurlijk artistiek leider Stéphane Mercier. Van Ellington zijn jungle sound tot de meer strakke aanpak van het Thad Jones/Mel Lewis Jazz Orchestra en van traditionele swing en ballads tot hyper kinetische en gelaagde stukken, het zit er allemaal in vervlochten. ‘Moods’ dus.
Hoogtepunten volgen elkaar op met als uitschieters ‘Route 166’ (waarin trombonist Peter Delannoye tot het uiterste gaat), het “atomic” ‘Mixed Feelings’ en het funky ‘Don’t Butt In Line’. Mastering was van de onvermijdelijke meester op dit gebied, Dave Darlington.
Van Mercier zelf verscheen een nieuw boek over jazz, ‘Une autre histoire du jazz’ (uitgeverij Jourdan, ISBN 978-2-87466-708-4). De grootste namen en stromingen komen (summier) aan bod. Wel met een nuttige index, een playlist en verwijzingen naar verdere lectuur en aan te raden films en documentaires.
Eliott Knuets – Introducing
Heptone
De nieuwe wonderboy van de Belgische jazz? Aan media aandacht alleszins geen gebrek. Dat hij uitgenodigd werd door Wynton Marsalis om in Dizzy’s Club (New York) te spelen, heeft daar een en ander mee te maken. Van het BJO kreeg hij eveneens reeds een aanvraag. Twee gitaristen bij wie hij in de leer ging, oefenden duidelijk een sterke invloed op hem uit: Fabien Degryse en vooral Peter Hertmans. We voegen daar nog Henri Greindl aan toe (‘Circles’) en zelfs Philip Catherine (‘Eliottism’).
Knuets weet zo moeiteloos over te schakelen van latin getinte jazz en sterk melodieuze golfbewegingen tot een speelse en vinnige aanpak, al dan niet verstevigd met blues en swing, soms in eenzelfde nummer. Als componist bewijst hij eveneens de nodige kwaliteiten te bezitten.
Met Olivier Collette (piano), Sam Gerstmans (contrabas), Peter Hertmans (gitaar), Stéphane Guillaume (sax,fluit) en de alomtegenwoordige drummer Daniel Jonkers koos hij bovendien de ideale begeleiders. Op die manier staan alle pionnen op de juiste plaats voor een veelbelovend vervolg.
Mòs ensemble – Behind The Marble
W.E.R.F. Records
Nadat ze zich ontfermden over Mariske Broeckmeyer aka Maris nemen ze bij W.E.R.F. nu eveneens Mòs Ensemble onder hun vleugels. Kobe Boon is de initiatiefnemer maar het zijn de vocalen van Astrid Creve, Marta Del Grandi en Roos Denayer die aanvankelijk de aandacht opeisen.
Wie nauwkeuriger luistert, ontdekt in de muzikale omlijsting een web van details. De meest opvallende parallellen reiken van DAAU, Joachim Badenhorst, Philippe Boesmans en Gavin Bryars tot The Dear Janes, The Mediæval Bæbes, Aurelia en Laurie Anderson. Labels als Home Records en Prikosnovénie passen eveneens in het rijtje. Ook voor fans van Lynn Cassiers en Alexandra Grimal.
Mathieu Robert & Mario Ganau
Callada: Around Mompou
Hypnote
Het was de gemeenschappelijke interesse voor ‘Musica Callada’ van Federico Mompou (1893-1987) die sopraansaxofonist Mathieu Robert en pianist Mario Ganau bij elkaar bracht voor deze cd.
Ze selecteerden elf miniatuurtjes en voegden er vier eigen intermezzo’s aan toe. De openingstrack, opgebouwd met wazige saxofoontaferelen en daartussen licht fonkelende pianonoten, zet de sfeer voor wat nog komt. Iets meer dan een uur is het baden in een haast mystieke omgeving. Poëtische stemmingen van het intrigerende type gelardeerd met subtiele electronics en veldopnamen. Bizarre kronkels wisselen af met kamermuziek. Repetitieve motiefjes worden omwikkeld met kleine fantasierijke contouren. Een paar keer laten ze zich even gaan en spettert het wat maar niet uitbundig. Hun voorliefde voor mineurtonen overheerst, wat een continu melancholisch mistgordijn over alles heen spreidt.
Nergens duiken tekens op van bewijsdrang, gewoonweg samen mooie muziek maken blijft het devies. Muzikanten die je als naaste buur wil en die om eender welk uur mogen repeteren met dit repertoire.
Lara Rosseel – Hert
W.E.R.F. Records
Vrouwelijke contrabassisten veroveren de Belgische (jazz)scene. Na Anneleen Boehme en haar Grand Picture Palace en Yannick Peeters met GingerBlackGinger stelt Lara Rosseel de opvolger voor van haar succesvol debuut ‘De Grote Vrouw’. Samen met Sam Vloemans, Vitja Pauwels, Sep François en Angelo Moustapha dompelt ze de luisteraar onder in filmische americana-blues met accenten ontleend bij Ennio Morricone, Erik Truffaz en de zengende soundtrack van ‘The Hot Spot’ (met Miles Davis).
De onvermijdelijke link met Bill Frisell in dergelijk decor ontbreekt niet. We onderscheiden tevens rechtstreekse parallellen met ‘Aanhou Geraas Maak’ van Steven De bruyn & Jasper Hautekiet en ‘Nascimiento Road’ van Harvest Group. Daarnaast duiken nog vertakkingen op die reiken van Afrika tot Brazilië, dit alles stijlvol gesluierd.
Rosseel sluit helemaal solo af en bewijst zo een allround muzikante te zijn. Een haast surrealistische trip door een bont muzikaal landschap, ideaal geïllustreerd door het artwork van Jonathan Lichtfeld. De JazzLab tournee is ondertussen gestart.
© Georges Tonla Briquet
Foto © https://pixabay.com/
