Bram De Looze, zondag 7 oktober in De Roma, Antwerpen

Een muzikant alleen met een instrument voor een publiek, het is altijd een uitdaging. Hij moet met geen medespelers rekening houden, maar dient de klus wel alleen te klaren. De luisteraars zitten a.h.w. in een een-op-eenrelatie voor een soort van monoloog.

In De Roma stond een nieuwe Chris Maene Concert Grand Piano op het podium met parallelle snaren. De rechtsnarige piano raakt uit de mode sinds Steinway halverwege de 19de eeuw het kruissnarige systeem uitvond. Chris Maene stelde begin dit jaar Bram De Looze aan als ambassadeur voor dit nieuwe instrument. De Looze bouwt hiermee verder op zijn project met drie historische pianoforte’s. Zowel het ene als het andere leidde tot een cd. "Piano e forte" maakte in 2017 grote indruk en droeg er toe bij dat Klara de pianist uitriep tot Jonge Belofte 2018. Op deze zondag stelde hij zijn nieuwe album "Switch The Stream" voor, waarvan de cd’s net op tijd klaar waren om ze aan de man te brengen, terwijl de vinylplaten nog op zich lieten wachten.

“Steeds op zoek naar het ongrijpbare.” Zo besluit Bram De Looze zijn liner notes bij deze nieuwe verzameling composities. Bij "Switch The Stream" gaat het voor hem om de drang naar constante verandering. Tussen de nummers door vertelde hij dat zijn stukken elke keer dat hij die speelt andere gedaanten aannemen. Zijn uitvoeringen van eigen werk in De Roma mogen we dan zien als een soort van materialiseren in het moment van zijn creatieve drang. Die scheen met dit instrument dichter bij klassieke muziek aan te leunen dan bij jazz.

De Looze liet zelf maar één naam vallen en dat was, een paar keer, die van Bach, omdat hij er mechanismen van gebruikte. De enige andere persoon die in een aankondiging aan bod kwam was zijn vriendin, om de titel “Present” te verklaren. De enige jazzmuzikant aan wie ik tijdens de cd-voorstelling dacht, was Craig Taborn. Die rijzende ster is ook een toetsenist die zich evenmin louter onder de noemer van jazz laat vastpinnen. Ontwikkeling van ideeën kan ook in diens spel soepel gaan, maar net zo goed héél geleidelijk of op bevreemdende manieren. De Looze deed dat op deze concertpiano geheel op zijn eigen, moderne wijze. Ritme en melodie, herhaling en ontwikkeling kwamen in fascinerende vormen voorbij. Zijn aanslag was uiterst beheerst, het fysieke contact met de toetsen afgemeten.

Het bijwonen van dit concert vormde een geconcentreerde luisterervaring die van schoonheid liet genieten en nieuwsgierig maakte naar verschillen. Soms klonken noten merkwaardig glashelder en hard, maar aan warme klanken ontbrak het niet. Het leek of een deel, maar niet de diepste, van de bastonen de voor onze tijd ongewone constructie meer onderscheiden van de gangbare vleugelpiano’s. Bovenal was het een bijzonder visitekaartje voor zowel het instrument als het nieuwe album. Menigeen nam de cd mee naar huis, een document waarop De Looze een en ander vastlegde tijdens zijn persoonlijke trektocht.

Tekst en foto’s © Danny De Bock